ای اَز شراب غفلت مست و خراب مانده

با سایه خو گرفته وز آفتاب مانده

تا چند باشی آخر از حرص نفس کافر

ایمان به باد داده در خورد و خواب مانده

اندیشه کن تو روزی کین خفتگان ره را

[...]

بهاری بود در صحرا بمانده

بزیر خیمهٔ تنها بمانده

دلت در خون، تنت در تاب مانده

شده همره تو خوش در خواب مانده

دریغا چون تویی تنها بمانده

بتنهایی درین صحرا بمانده

نیی خط سبزهٔ بی آب مانده

من از سودای تو بیخواب مانده

طلایه بی خبر در خواب مانده

ز غفلت بر ره سیلاب مانده

تو زوغافل چنین اینجا بمانده

برسوائی درین غوغا بمانده

تو خورشیدی همه اعما بمانده

بصر رفته سوی دنیا بمانده

منم مفلس در این دنیا بمانده

نمودم جمله در عقبی بمانده

برهنه هر دو تن شیدا بمانده

میان حوریان رسوا بمانده

کنون پیر منم اینجا بمانده

ز جزوم لیک کل پیدا بمانده

بدو داد ای دل شیدا بمانده

ز بود خویش ناپروا بمانده

نداند قدر عشقت آب مانده

که او خود هست درسیلاب مانده

ندیدی یوسف ای در خواب مانده

درون بحر در غرقاب مانده

منم خورشید اندر آب مانده

درون بحر در سیلاب مانده

عیان عقل بین اینجا بمانده

همی در شور و در غوغا بمانده

کنون دارم من بیخواب مانده

دلی از آتشت در تاب مانده

چنان از تشنگی در تاب مانده

که نی رنگ اندر او نی آب مانده

ترسم که هیچ عاشق پایان ره نداند

و آن ماه روی ما را رخ در حجاب مانده

در بحر عشق دُرّی است از چشمِ غیر پنهان

ما جمله غرق گشته و آن درّ، درآب مانده

چو چشم پاسبان، بیخواب مانده

چو گیسوی بتان، در تاب مانده