کی شود آنکه ماه دین با او

تبع و تابعِ ثریّا او

منتهای امیدشان تا او

قبله‌شان او و انسشان با او

خسروی ، کز خسروان ظاهر نشد همتای او

برده سودای بداندیشان ید بیضا او

کیمیای دین و دولت گشته باد دست او

توتیای ملک و ملت گشته خاک پای او

از وفاق او سعادت بهرهٔ احباب او

[...]

پس از صد سال اگر گویی کجا او

ز هر بیتی ندا خیزد ‌که‌ ‌«ها او‌»

چو در خانه نگنجیدی تو با او

که در خانه تو می‌بایست یا او

اگر خوردی ز کفش من قفا او

بزیر کفش منشاندی مرا او

فنا باشد چو شد محو فنا او

شود درمحو فی الله او بقا او

نه دیوانه بود او مر مرا او

کند اینجا بگفتاری جفا او

همی گردد زعشق آن فنا او

که دیدست از فنا عین لقا او

کمال سرّ او کشف الغطا او

نمود راز دیدار خدا او

چنان عاشق شدست اینجا ترا او

که در تو ابتدا در انتها او

تمامت یابد و زجر و جفا او

ز قربت ماند اینجاگه جدا او

طلسمت گر شود اینجا فنا او

بیاید در همه اعیان بقا او

بت خود را بریدش دست و پا او

همه ذرّات کردش رهنما او

حقیقت آمدست اندر فنا او

ز تو دارد نمودار بقا او

هر چند کسی نیست که هست الّا او

باید که تو فرق بینی از خود تا او

با او بودن خوش است لیکن بی خود

بی خود بودن خوش است لیکن با او

نی هرکه کند رقص و جهد بالا او

در فقر بود گزیده و والا او

مسجود ملک تا نشود چون آدم

عالم نشود به عالم اسما او

همچنانکه جهان تن را او

داده جان و دو چشم بینا او

رفت از جا بسوی بیجا او

یافت صد پر بجای هر پا او

پیش و پس او ویست و بالا او

برگ و شاخ و درخت و خرما او