از دشمن دوست روی پرهیز

چون هیزم خشک و آتش تیز

اندر ره حق تصرف آغاز مکن

چشم بد خود به عیب کس باز مکن

سر دل هر بنده خدا می داند

خود را تو در این میانه انباز مکن

عیبست بزرگ برکشیدن خود را

از جمله خلق برگزیدن خود را

از مردمک دیده بباید آموخت

دیدن همه کس را و ندیدن خود را

یارب دل پاک وجان آگاهم ده

آه شب و گریه سحر گاهم ده

در راه خود اول ز خودم بیخود کن

بیخود چو شدم ز خود بخود راهم ده

بر درگه او ز گنج و گوهر مطلب

از دوست بغیر دوست دیگر مطلب

بر دولت دنیوی بقانیست ترا

جز دولت اخروی از این در مطلب

خواهی که سخن ز جان آگه شنوی

اسرار نهانی شهنشه شنوی

گم گرد ز خویش تا که از هستی خویش

بی خود همگی انی اناالله شنوی

در راه خدا دو کعبه آمد منزل

یک کعبه صورتست و یک کعبه دل

تا بتوانی زیارت دلها کن

بهتر ز هزار کعبه باشد یک دل

مقصود دل و مراد جانی عشق است

سرمایه عمر و زندگانی عشق است

آن عشق بود کز بقا یافت خضر

یعنی که حیات جاودانی عشق است

توحید به عرف عارف صاحب سیر

تخلیص دل از توجه اوست به غیر

رمزی ز مقامات نهایات طیور

گفتم به تو گر فهم کنی منطق طیر

خواست تا صورت خود را بنماید معشوق

خیمه در معرکه آب و گل آدم زد

مرد ره حق سخن محقق گوید

از هر که جز اوست ترک مطلق گوید

در راه حقش اگر دو صد پاره کنند

هر پاره از او دو صد انالحق گوید

این مرتبه را بلند و پستی نبود

خود بینی و خویشتن پرستی نبود

در هر قدمش زینست بینی اثری

جائی برسی که نام هستی نبود

سرمایه طاعت الهی دین است

داروی درون پرگناهی دین است

پیرایه فقیر و پادشاهی دین است

القصه ره نجات خواهی دین است

گرنیکی خویشتن بدل میخواهی

ور خیر جزای هر عمل می خواهی

در طاعت حق بکوش و با صبر بساز

گر فیض جمال لم یزل می خواهی

بر توسن دهر اگر سواری هی زن

رام ار نشود فرود آی و پی زن

هر چند بهر دو دست داری سر او

بگذار ز دست و پشت پا بروی زن

اینجا چو رسی متاع دل کن به گرو

هر چیز که رودهد به جانش به گرو

مردانه ز جان بگذر و بی سر می رو

کاینجا دو هزار جان نیرزد بدوجو

چشمی دارم همه پراز صورت دوست

با دیده مرا خوشست تا دوست در اوست

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

جز خدمت روی تو ندارم هوسی

من بی تو نخواهم که برآرم نفسی

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

بالله که گمان نبردم ای جان جهان

کامید مرا نتیجه این خواهد بود

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار برگذشتیم آسان

آن نور سینه زلانقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن