قادرا، پاکا به درگاهت پناه آورده‌ام

سر ز ره گر برده بودم، سر به راه آورده‌ام

جان به صبح اول اندر حضرت آوردم به صدق

تا نگویی دیر آوردی، به گاه آورده‌ام

پای عزت در رهت هر شامگه بنهاده‌ام

[...]

صانع بی‌چون که این عالم هویدا می‌کند

این همه قدرت ز صنع خویش پیدا می‌کند

چون درست مهر پنهان می‌کند

دامن گردون پر از لؤلؤ لالا می‌کند

در شب تاریک بهر روشنایی در سپهر

[...]

پادشاهی که به شب خلق جهان را خواب داد

دست صنعش طره ی مشکین شب را تاب داد

هر دم از دارالشفای شوق از بهر دوا

دردمندان را ز حکمت شکر و عناب داد

چون به دست صنع خود خوان کرم می گسترید

[...]

ای حرم عزّتت ملکت بی منتها

نقش دو عالم زده بر علم کبریا

از سپهت رومی صبح ملمّع لباس

وز حشمت زنگی شام مرصّع وطا

آینهٔ صنع تو مهر به دست صباح

[...]

دوش از آب چشم خود در موج خون بودم شنا

من چنین در خون و مردم بی خبر زین ماجرا

مردم چشم از سرشکم غرقهٔ دریای خون

شمع عمر از آهِ سردم بر ره باد فنا

گه ز سوز دل چو شمعم می دوید آتش به سر

[...]

در این سراچهٔ فانی که منزل خطر است

به عیش کوش که دوران عمر در گذر است

بر آر پیش ز مستی سر از شراب غرور

چرا که حاصل کار خمار دردسر است

اگر چه جرعهٔ جام جهان فرح بخش است

[...]

ای زده کوس شهنشاهی بر ایوان قدم

هر دو عالم بر صفات هستیِ ذاتت علم

عاجز از درک کمالت عقل اصحاب خرد

قاصر از ذیل جلالت دست ارباب همم

از شراب رحمتت هر جرعه یی آب حیات

[...]

گفتم به دل که از سخن خوش چه خوشترست

گفتا حدیث دوست که خوشتر ز شکر است

هر جا حدیث دوست به نیکی عیان شود

از عطر آن حدیث دل و جان معطر ست

باشد رکیک هر چه دوبارش کنند یاد

[...]

کرد با چشم تو خود را چو برابر نرگس

گل بخندید ازین واقعه خوش بر نرگس

انفعالی که زچشمان تو دارد در باغ

نتواند که بر آرد به چمن سرنرگس

تا نثار قدم یار کند در گلزار

[...]

نیست پوشیده بر اهل خرد و استبصار

زانکه(الناس لباس) است کلام اخیار

ای که از اطعمه سیری زپی البسه رو

که تن از رخت عزیز است و شکم پرور خوار

خور شست و کنش و پوشش و ارباب تمیز

[...]

ز پرتو علم خلعت مغرق خور

سحر شد آستی و دامن جهان پرزر

رخی کز آبله مانند نقش کمخا بود

نمود اطلس خانبالغی زشوکت و فر

بتخت کت چوبر آمد نهالی زر بفت

[...]

بهار آمد و کتان بجنک مویئنه

کشید از سپه خویشتن تمام حشر

نوشت نامه باتباع خویشتن مخفی

که رخت حزم بپوشید هان زهر کشور

که پوست پوش ددی چند بهر کینه ما

[...]

وشق بکیش چو این قصه گفت گرمانه

زخشم بر تن وی موی گشت چون خنجر

بطیره گفت کتان کرده است این خنکی

منش زهم بدرم تا شود هباوهدر

که باشد او بجهان باردلت انبانی

[...]

شه سمور بعرض سپه علامت را

علم نمود ز پر همای بر افسر

نمود پوشن و جوشن زپشت شیر وپلنگ

شده بتوسن ابلق سوار هر صفدر

زهر دوروی کشیدند صف و آرایش

[...]

یکی ز لشکر موئینه تیغ تیز بکف

سنانش سوزن و انگشتوانه اش مغفر

نبرد از سپه بندقی و کتان خواست

بهادری قرمی ازکمینه جست بدر

زپیشک کله جبه او یکی ناچخ

[...]

در آن قتال دله صدر روی گردانید

بداد ابلق سنجاب پشت و کرد حذر

گریختند همه پیش برها چون بز

نایستاد کول نیز گرچه داشت چپر

نمود اگر چه بکین جبه پوستین جبه

[...]

نرم دست گلی زصوف کیا

غنچه سان گشت در قبا پیدا

با یکی دایه بالباس کفن

ناتوان و ضعیف و بی سر و پا

همچو آدم که برگ بودش رخت

[...]

جامه چون درتوله است از قنطره

در کدینه گشت پاره یکسره

مفرش از جرجانی و مخفی شمار

در جهای خط و حبر محبره

لشکر موئینه را صوف بین

[...]

چکمه صوف و سقرلاطست شاه ملک تن

ای که میدانی چنین داری بروگوئی بزن

خرمی مژده تشریف عاری را بود

همچو پیر کلبه احزان بوصف پیرهن

تیره تا نبود زشام صوف مشکین بزم رخت

[...]

خود رنگ پیش اطلس چون پیش گل شمرگل

تشریف حبر بحری دامان اوست ساحل

بر فرق آن عمامه ثعبان و دست موسی

بر جیب پهلوی آن هاروت و چاه بابل

اندر لحاف و بالش خوش خفته بود پنبه

[...]