بالای تو هرگه که ز جا برخیزد

صدگونه بلا به یکدیگر آمیزد

در حالت راستی چه خون‌ها ریزد

اینجاست که راست فتنه می‌انگیزد

سعیت نه بس اینکه قوت بر حلق رسد

یا دخل تو افزاید و بر دلق رسد

تا عاقبتت به خیر گردد آن کن

کز سعی و عمل خیر تو بر خلق رسد

چون بهر وجود موج زن ز اسما شد

زان موج حباب آدمی پیدا شد

پس باد اجل وزید از سمت قضا

بشکست حباب و محو در دریا شد

اسلام چو از نصب علی کامل شد

اکملت ز حق به مصطفی نازل شد

واضح ز رضیت گشت این کز اسلام

در نصب علی رضای حق حاصل شد

خفت بکسان مده کسان محترمند

از خرد و کلان پیر و جوان محترمند

گر راه به توحید بیابی دانی

کافراد بشر یکان‌یکان محترمند

شاهی که به اسرار جهان دانا بود

از رتبه به کل ما خلق مولا بود

شب‌ها به خرابه‌ها ز روی شفقت

همدم به جذامیان نابینا بود

ای داده مرا بقدرت خویش وجود

ننموده دمی قطع ز من رشتهٔ جود

در هر نفس آن جود مضاعف طلبم

دارد طمعی چنین به موجد موجود

ای آنکه تو را بر آستان خوانده شود

هرکس که ز هر پناهگه رانده شود

ای پیر طریق خضر ای شاه شهید

مگذار صغیر خسته وامانده شود

گوئی که چسان جهان نوردیده شود

رودیده بدست آر که آن دیده شود

این بزم به پیش دیدهٔ اهل نظر

در هر نفسی چیده و برچیده شود

حرفی که نه چون مویز هوش افزاید

بادام صفت پرده بر آن میباید

این شیوه ز پسته باید‌ آموخت که آن

تا مغز نباشدش دهان نگشاید

صد شکر که از لطف خداوند مجید

با سبزه و گل ز راه باز‌ آمده  عید

ای یار تو را بکام دل این نوروز

ای دوست ترا مبارک این عید سعید

زان داده دو شانه‌ات خدای اکبر

تا بار پدر کشتی و بار مادر

گر این دو نباشند رضا از تو مجوی

اندر دو جهان رضای خود از داور

یارب به رسالت رسولان کبار

یارب به مقام و رتبهٔ هشت و چهار

یارب به شهیدان صف کرببلا

ما را نفسی به خویشتن وامگذار

از روز ازل هماره تا یوم نشور

از آنچه که دور میزند چرخ یدور

یکدور غرض ز آن همه دور است آنهم

دوری که در آن دور علی کرد ظهور

چونراحت خویش خواهی از زحمت غیر

هشدار که کافری تو در کعبه و دیر

چونراحت غیرخواهی از زحمت خویش

مسلم شدی و عاقبتت گشت بخیر

روسوی حقیقت کن و بگذر ز مجاز

یعنی که مبر بسوی کس دست نیاز

با غیر خدا مگوی راز دل خویش

چون نیست بغیر او کسی محرم راز

جان عشق و محبت است جانرا بشناس

حق بیخودی است این بیانرا بشناس

هرجا من و ما ز در درآید نفس است

با این دو نشان خاص آنرا بشناس

من دیده به احسان علی دارم و بس

سر در خط فرمان علی دارم و بس

هرکس زده دست خود بدامان کسی

من دست بدامان علی دارم و بس

از دیدن آفتاب در خطهٔ طوس

چندیست که گشته‌اند مردم مأیوس

خورشید به ابر گشته پنهان گوئی

گردیده خجل ز طلعت شمس شموس

ای میر حجازی ای شه خطهٔ طوس

ای روی تو در سپهر دین شمس شموس

خواهم که ز راه لطف دستم گیری

یعنی ز کرم بخوانیم بر پا بوس