من در پی عشق تو چه پویم که کیم

وصلت به کدام مایه جویم که کیم

گر لطف توم دست نگیرد امروز

فردا به کجا روم، چگونه که کیم

در عشق زهمنشین بد می ترسم

یعنی که ز مرد بی خرد می ترسم

با تنهایی چنان خوشستم که اگر

در آینه بنگرم زخود می ترسم

بی روی تو خونابه چکاند چشمم

کاری به جز از گریه نداند چشمم

می ترسم از آنک حسرت دیدارت

در چشم بماند و نماند چشمم

نی همچو منت به عمر یاری خیزد

یاری چو منت به روزگاری خیزد

من خاک توم تو می دهی بر بادم

ترسم که میان ما غباری خیزد

او را که همه ملک جهان بس نبود

می دان به یقین کز هرِ خس نبود

کوته نظری مکن سخن کوته کن

معشوق جهان عاشق هر کس نبود

گر کس دارد زنیک و بد خواه امید

شاید که من از تو دارم ای ماه امید

گفتی که تو را چرا امید از من نیست

خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟

دستی نه که از دل گرهی برگیرد

پایی نه که بار گنهی برگیرد

ترسم که زبی دلی سرانجام دلم

از سینه برون رود رهی برگیرد

تا رهبر تو طبع بدآموز بود

بخت تو مپندار که پیروز بود

تو خفته به عیش و شب عمرت کوتاه

ترسم که چو بیدار شوی روز بود

ای دل طمع وصل به بیهوده مدار

کز دوست جز او نیست کسی برخوردار

هر کس زکمال او [ورا] نیست خبر

او در پس پرده مانده ما در پندار

بردار نظر زدیگران تا خود باش

وز مکر خدا حذر کن و با خود باش

ور زانک نجات آخرت می طلبی

تو نیک شو و جمله جهان گو بد باش

ماییم که دم عشق تو پیوسته زنیم

وز هجر تو دست بر دل خسته زنیم

وصل تو دری نمی گشاید ما را

پس سر همه عمر بر در بسته زنیم

فریاد از آنچ نیست و می خوانندم

زاهد نیم و بزهد می خوانندم

گر زانک درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

تا ظن نبری کز آن جهان می ترسم

وز مردن وز کندن جان می ترسم

چون مرگ حقیقت است چرا ترسم ازو

من نیک نزیستم از آن می ترسم

هرگز به وصال چون تو یاری برسم

بیرون زغمت به هیچ کاری برسم

زین سان که منم میان دریای فراق

هرگز بینی تا به کناری برسم

انصاف همی دهم که بس بی کارم

عمری است که عمری به زیان می آرم

هنگام رحیل آمد و من بی حاصل

نه بدرقه ای نه زاد راهی دارم

ماییم درِ هیچ صوابی نزده

با تو نفسی به هیچ بابی نزده

ترسم که به خاک در شوم باد به دست

بر آتش سودای تو آبی نزده

رخسار به خون دیده باید شستن

کانجا گل بی خار نخواهد رستن

با نیک و بد زمانه می باید ساخت

تا خود به چه زاید این شب آبستن

آنجا سخنی زهر نوایی نخرند

بی حاصلیی زهر گدایی نخرند

نومید مشو بهر چه داری پیش آی

کانجا همه چیزی به بهایی نخرند

بنیاد دل ما غم تو ویران کرد

ما را هوس عشق تو سرگردان کرد

زآنجا که تویی مگر که لطفی بکنی

پیداست کز اینجا که منم چه توان کرد

با هر درمم اگر دو صد بدره بود

با مهر کرامت تو یک ذرّه بود

گر کفر همه وجود در من باشد

با بحر عنایت تو یک قطره بود