دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین

گردان شده چون پیاله زان دست بدین

باز آی و کنون چون خم می بازم بین

خونین دل و سر گرفته و خانه نشین

گر رای تماشا کنی ای دل منشین

بیرون جه از آن کمند زلف برچین

پیرامن چشمۀ حیات لب او ی

بگشای یکی دو چشم و آن سبزه ببین

گرفت پایۀ تخت خدایگان زمین

قرارگاه همایون براوج علییّن

جهانگشای جوانبخت اتابک عادل

پناه سلغریان،شهریار روی زمین

مظفّرالدّین بوبکرسعدبن زنگی

[...]

برخیّ آن دو عارض و آن زلف نازنین

جان من ار چه نیست بدین حال نازنین

چون حلقه بر درم ز وصالش که سال و ماه

در بند سیم و زر بود آن لعل چون نگین

گفتم رخت گلست، و زین ننگ، رنگ گل

[...]

زهی رسیده بجایی که بر سپهر برین

دعای جان تو گشتست ورد روح امین

بسان سوزن نظّام نوک خامۀ تو

همی کشد سوی هم عقدهای درّ ثمین

مگر که لیق دویتت شود، در این سودا

[...]

ای با علو همت تو آسمان زمین

وی گام اولین تو بر چرخ هفتمین

روح الله ار ز آستی مریم آمدست

صد مریمست روح ترا اندر آستین

محبوب حق شد آنکه ترا کرد پیروی

[...]

حیف بود سفتن لعلی چنین

جز بستایشگری رکن دین

فضل خدای بر تو چه باشد فزون ازین؟

کت رفتن آنچنان بود وآمدن چنین

نگار سرو قد دیدی بآیین

نگه کن قدّ آن سرو نگارین

گرد دهان تنگ تو آن زلف عنبرین

چون صد هزار حلقۀ مشکست و یک نگین

صدر زمانه صاحب عادل نظام دین

کش بوسه داد حلقۀ افلاک بر نگین

زه زهی بر دم تیری چو نهادند ببین

که چنان مزغ دلی پر دلیی کرد چنین

این دعا را زروم تا ماچین

بعد تحسین همی کنند آمین

چشم من با دو لب پر از نفرین

روز و شب در قفاش هست چنین

ای کرده بزیر پای کونین

بگذشته ز حد «قاب قوسین»

مرد که فردوس دید، کی نگرد خاکدان

و آنک بدریا رسید ، کی طلبد پارگین

مهره نگر، گو مباش افعیِ مردم‌گزای

نافه طلب، گومباش آهویِ صحرانشین

پرستندهٔ آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشنود آفرین

ای مرهمِ صد هزار خسته

وی شادیِ صد هزار غمگین

وی از همه روبها ندیده

رایِ تو ظلامِ روی تخمین

بمردی ز دل دور کن خشم و کین

جهان را بچشمِ جوانی مبین

ای ز ایوان رفیعت آسمان گشته زمین

ملک و دین را حلقهٔ درگاه تو حبل المتین

حشمت گیتی پناه تست دولت را مکان

بارگاه آسمان سقف تو رفعت را مکین

خاتم ملک جهان را باشد از بهر شرف

[...]