زمین است پنجاه فرسنگ بیش

که لشکر نشاندست آن تیره کیش

نشسته کشاورز خورشیدپیش

زمانه زده بر دل هردو نیش

دو تا گشته و سرفکنده به پیش

تن ازدرد،نالان،دل از درد،ریش

فرامرز با چند خویشان خویش

نهادند یکبارگی پای پیش

که ما را زمانه چه آورد پیش

کنون چند کس را زخویشان خویش

بر این هم نشان،پادشاهان پیش

نهادند نام نکو بهر خویش

درآن دم که آرند حساب تو پیش

نبینی به جز کار وکردار خویش

پشیمان شدم من زکردار خویش

زشرمت همی سرفکندم به پیش

به تا آن دمی کآیدم مرگ،پیش

نباشد دمی قلبم ازدرد،ریش

دل ومغز و جانم شد از جرم،ریش

ز رحمت یکی مرهم آور به پیش

نزار و تافته گشتم بسان ساروی تو

مکن بترس ز ایزد ز عاقبت بندیش

چو مته تو شدم در غم تو سرگردان

بسان چوب تو از اسکنه شدم دلریش

همیشه هجران جویی بسان اره خود

[...]

که بود جاهش از دگر کس بیش

داردش شه عزیز و خاصه خویش

گرچه او را به سالها زین پیش

هوسی کرده بود در سر خویش

سیمکی کهنه بنهد اندر پیش

شرم نایدش زآن دو گیسوی خویش

بفرمود تا مؤبد آمد به پیش

نشاندش به نزدیکی تخت خویش

بهر رزم کاید تو را نیز پیش

بیایم ابامرد آزاده کیش

مر این قلعه را ساخت هنگام خویش

جهانجوی جمشید فرخنده کیش

خردمند آنست کز رای کیش

به جای بدی نیکی آرد به پیش

کشانش چنان بسته بردند پیش

سرافکنده در پیش و دل گشته ریش

کزین روی ارژنگ آمد به پیش

وزین روی هیتال با فیل خویش