ای که چهل سال تو با نوع خویش

دشمنی آوردی و خصمی بپیش

کرد در آن سعی زاندازه بیش

وان متحرک نشد از جای خویش

یکتن از آن قافله ز اندازه بیش

گشت هراسان و فکار و پریش

باورشان نامد از آن راست کیش

از چه سبب از کجی طبع خویش

زانکه ز کرباس و قدکهای خویش

جامه نپوشند چو ایام پیش

ماند بجا شیر بحال پریش

شست دگر دست و دل از جان خویش

غره بسر پنجه و بازوی خویش

بودی و این مهلکه‌ام د بپیش

شد ضرر فرع چو از اصل بیش

صلح نمودم به طرف حق خویش

خنده بر این ‌امتم آید که خویش

بسته بدان پادشه پاک کیش

خواجه ز پی بود و غلامش به پیش

داشت چراغی بکف آن پاک کیش

خود بنما گریه بر احوال خویش

کار پس آن به که بیفتد بپیش

کانچه که خوردیم از آن خورده بیش

سود نبردیم ز‌ اموال خویش

توهم ای برادر بکن فکر خویش

که اینجا نمانی ز یک عمر بیش

چنان بگرفته راه سعی در پیش

که فارغ گشته از هر کس، جز از خویش

شبان فارغ از گرگ بداندیش

بود فرجام، گرگ گلهٔ خویش

شمع روشن کرد و رفت آهسته پیش

در عجب شد گربه از آهستگیش

دگر روزی که گنجور هوس‌کیش

به خاک اندر نهد گنجینه خویش