گروهی سران چون سر گاومیش

دو دست از پس مردم و پای پیش

نباید که یزدان چو خواندت پیش

روان شرم دارد ز کردار خویش

تا تو آن خیش ببستی به سر اندر، پسرا

بر دلم گشت فزون از عدد ریشه‌ش ریش

ماهرویا، به سر خویش، تو آن خیش مبند

نشنیدی که کند ماه تبه جامهٔ خیش ؟

دارم گنهان ز قطره باران بیش

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش

آواز آید که سهل باشد درویش

تو درخور خود کنی و ما درخور خویش

در خانه خود نشسته بودم دلریش

وز بار گنه فگنده بودم سر پیش

بانگی آمد که غم مخور ای درویش

تو درخور خود کنی و ما درخور خویش

شه آسمان قدر و سیاره جیش

مه هاشمی آفتاب قریش

همه هرچ گفت آوریدند پیش

نهاد آن همه پیش دل خواه خویش

بمالید بر روی او روی خویش

رخ از هجرو ز درد، دل کرده ریش

سراسیمه گلشاه دل گشته ریش

خروشان بیامد بر یار خویش

بگفت ای فرومایهٔ تیره کیش

ترا بهتر از مال من جان خویش

کی هر گه کی آید غریبیش پیش

مرو را بداردش چون جان خویش

تو رفتی مرا در غم هجر خویش

رها کردی ای لعبت خوب کیش

چو شان زندگانی نماندست بیش

چگونه کنم زنده شان بیش ازیش

چو کردی وفا عمر را ای خدیش

ببینی تو شان زنده در پیش خویش

صد بار زمن شنیده بودی کم و بیش

کایزد همه را هر چه کنند آرد پیش

در کرده خویش مانده ای ای درویش

چه چون کندی فزون زاندازه خویش

اندر دو جهان هر چه ترا آید پیش

مقبول نباشد آن ترا ای درویش

جان زخم سر زلف تو گرداند ریش

دل زان دو لب لعل تو می باید عیش

تا تیره نکردی ، ای نگار ، از لب خویش

یاقوت که به بود بها دارد بیش

چنان ساخت هرچیز به انداز خویش

کز آن ساختن کم نیامد نه بیش

چو خوانیست بر ره که هرکس زپیش

شود زود چون خورد از وبهر خویش

رهی وار گردش دوان کم وبیش

چو شاهی وی آرمیده بر جای خویش