لیک این نوع نیست تا ایشان

ندهدشان وصال درویشان

باش با ما چنانکه با ایشان

دار ما را ز سلک درویشان

کار نافع نیاید از ایشان

بلکه آتش زنند در خویشان

تا خدا بود بوده‌اند ایشان

تا بود هم بوند درویشان

صد تواضع کند بر ایشان

از سر مهر و لطف چون خویشان

هر که باشد محب درویشان

بی‌گمانی یقین بود ز ایشان

هیچ یارب شنید کس ز ایشان

یا دعا از زبان بدکیشان

بر همه چیز قادرند ایشان

حاکم و نایب ‌ اند درویشان

نفخ صوراند در جهان ایشان

مرده را جان دهند درویشان

همه را بیگمان بدان زیشان

بنده شو چون رسی بدرویشان

دایماً باش طالب ایشان

جان فدا کن برا ه درویشان

گر هزارند یک بوند ایشان

از عدد رسته ‌ اند درویشان

زین خوش پسران و شکل ایشان

بیگانه شدم ز جمله خویشان

خوبان همه شهر و یک دل من

بیچاره دلم به دست ایشان

با ما سر راستی ندارند

[...]

چو «کرن» از ردهٔ بخت پریشان

حمایت جوی بود از سوی ایشان

چو باد تند زد ناگه بر ایشان

همه جمعیت خس شد پریشان

قوی شد زین گمان دلهای ایشان

که مانا جمع دشمن شد پریشان

بی خویش ز گفت و گوی خویشان

وز طعنه چو زلف خود پریشان

فاش کن حیلت بد اندیشان

تا نگویند غافلی زیشان

گر نسازند کار درویشان

وزر باشد وزارت ایشان

چون توان برد نقد درویشان؟

جز به دریوزه از در ایشان