گرسنه چون شیرم و برهنه چو شمشیر

برهنه‌ای شیر گیر و گرسنه‌ای شیر

برهنه ام دستگیریم نکند کس!

دست نگیرد کسی به برهنه شمشیر

من دم شیرم، ببازیم نگرفتند

[...]

در سر پیری برهنه پا بد «مولییر»

گاو بدزدید در شباب «شکسپیر»

زنده در آتش «برونو» را بفکندند

مرده وی را کنند این همه تکبیر

«بن جبرول » آن همه ز خلق ستم دید

[...]

باری ازین عمر سفله سیر شدم سیر

تازه جوانم ز غصه پیر شدم پیر

پیر پسند ای عروس مرگ! چرائی؟

من که جوانم، چه عیب دارم «بی پیر»؟

زود به من هر چه می کنی، بکن ای دهر!

[...]

ولی خفته است در ایران بسی شیر

کجا گردن نهند، در زیر زنجیر

در بیستمین قرن، ز پس حربه تکفیر؟

ای ملت اکبیر!

لاجرم اطراف خم را، کرد سیر

دید پای خمره، جای پای غیر

عادت ما این بود، بر ما مگیر

نه کمان آسایشی دارد، نه تیر

زنده‌دلی، عالم و فرخ ضمیر

مهر صفت، شهرتش آفاق گیر

کسی کش دایهٔ گیتی دهد شیر

شود هم در زمان کودکی پیر

بوقت کار، باید کرد تدبیر

چه تدبیری، چو وقت کار شد دیر

زد گره در دامن آن گندم، فقیر

شد روان و گفت کای حی قدیر

نه خندیدم به بازیهای تقدیر

نه دانستم چه بود این رمز و تفسیر

مایه را دزدید و نانم شد فطیر

جای نان، سنگش ده، ای رب قدیر

ثوابت، قصه‌ها کردند تفسیر

کواکب برجها دادند تغییر

حرف ظالم، هر چه گوید می‌پذیر

هر چه از مظلوم میخواهی بگیر

ای بار خدای پاک دانای قدیر

دارم به تو حاجتی به فضیلت بپذیر

آن را که به لطف خویش عزت دادی

تا زنده بود به خواریش باز مگیر

جهان پوشد از برف سیمین حریر

کشد پرده سیمگون آبگیر