نخستین گفت کای فرهاد چونی

چرا چندین ز عشق او زبونی

شنیدم کز غم مریم زبونی

زبان پر ناله و دل پر زخونی

ایخواجه که از خلق بمال افزونی

وز کوکبه صد برابر گردونی

از دوش اگر نیفکنی بار زکوة

در خاک فرو روی اگر قارونی

ای دل به غم فراق دایم خونی

وی جان بامید وصل جانان چونی

شوقت همه روزه بیشتر میگردد

زان رو که بعشق هر زمان افزونی

جهان را طی کند چندی و چونی

کلاهش را طراز آید « سلونی »

زایل نکند ز تو مغبونی

نه «شکل عروس» و نه «مأمونی»

علمی که نسازدت از دونی

محتاج به آلت قانونی

زایل نکند ز تو مغبونی

نه شکل عروس و نه مامونی

علمی که نسازدت از دونی

محتاج به آلت قانونی

تحمل را به خود کن رهنمونی

نه چندانی که بار آرد زبونی

نظام دین و دینا قره العین رسول الله

که اندر رای رفعت آفتابی بود و گردونی

به صد افسون به دست آورده بودش عالم فانی

اجل ناگاه در خواب عدم کردش به افسونی

شدم در فکر تا گویم تاریخ فوتش را

[...]

من و تا روز، هر شب در فراق چشم میگونی

به دل پیکان پر زهری، به لب پیمانه خونی

ز عکس عارض جانان، شود هر ذره خورشیدی

ز خوناب سرشک من، شود هر قطره جیحونی

مخوان افسانه وز من پرس اوضاع محبت را

[...]

ز هر خاکی که آید بوی خونی

ز هر بادی کزو خیزد جنونی

مرا آورده بر سر لشکر سودا شبیخونی

که از هر قطره خونم سر برون آورد مجنونی

عجب نبود اگر مینا کند با خم سرافرازی

که خود را هر حباب باده پندارد فلاطونی

قدم از کوچه ارباب دولت کوته اولی تر

[...]

به خواب آمد مرا لیلی وشی چون سرو موزونی

شدم بیدار هر مو بر سرم شد بید مجنونی

می گل پیرهن را با توجه شیر می سازم

ز قرص ماهتاب آورده ام بر دست صابونی

کجا می می کشیدی ای مه عاشق نواز من

[...]

همه با عقل و دانش ذوفنونی

بنای ملک را هر یک ستونی

دل دیوانهٔ عشق تو از هر قطرهٔ خونی

کند در دشت وسعت مشربی ایجاد مجنونی

بود جان خود در جسم خاکی از می گلگون

که هر خم را در این میخانه می بیدم فلاطونی

به یاد آید ز برگ لاله ام در ساحت گلشن

[...]

به خاک ناامیدی نیست چون من خفته در خونی

زمین چاره تنگ و بر سر افتاده‌ست گردونی

نه شورواجب است اینجا و نی هنگامهٔ ممکن

همین یک آمد ورفت نفس می‌خواند افسونی

ز اوضاع سپهر و اعتباراتش یقینم شد

[...]

معراج ماست پستی‌، اقبال ما زبونی

عمری‌ست‌ کوکب اشک می‌تابد از نگونی

از ذره تا مه و مهر در عاجزی مساوی‌ست

اینجا کسی ندارد بر هیچ‌کس فزونی

یک‌ گل بهار دارد این رنگ و بو چه حرف‌ست

[...]

کشیدی تیغ و ساغر، گشتی آتش، گفتیم چونی

سرت گردم چه سانم؟ زندگی را تشنهٔ خونی

اگر خواهی بگو تا آستین از پیش بردارم

که در هر دیده دارم از فراقت رود جیحونی

به جیب قاصد اشکی، به صد حسرت روان کردم

[...]