چو تنگ آمد ز خوناب درونی

گره زد در درونش اشک خونی

درونش کرد زانسان رهنمونی

که بیرون ندهد از راز درونی

فتادند آن شگر فان در زبونی

برام‌د سو به سو شمشیر خونی

ازو هر بازوئی ز آهن ستونی

ز تیشه بیستون پیشش زبونی

روزی ز غم اندرون زبونی

تنگ آمد از انده درونی

بیرون دهم از دم درونی

با جادوی رفته هم فسونی

زمستان ز مستان نبیند زبونی

و گر خود بلا بارد از ابر خونی

زمستان بهاریست آنجا که باشد

شراب ارغوانی، سماع ارغنونی

ز شر زمستان شرابت رهاند

[...]

تن او باشد اندر افزونی

متفاوت به چندی و چونی

چو تو در دست نفس خود زبونی

منال از دست شیطان برونی

دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟

ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

من دیده‌ام از برای او پر خونم

آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

جنون فوق عایات الجنونی

جنون من حبیب ذوالفنونی

بعشقت زان زهر مجنون فرونم

که در خوبی ز هر لیلی فزونی

برون از خویشتن عمریت جستم

[...]

ای عور شده ز کسوت بیچونی

برحسن و جمال خوشتن مفتونی

فی الجمله اگرچونی،اگر بیچونی

در هر صفتی که بینمت موزونی

ای عشق که با هزار چون بی چونی

از هر چه گمان برند ازان بیرونی

هفتاد و دو ملت آنچه گفتند تو را

هستی همه و از همه هم افزونی

ثبت در وی به لون بی لونی

کلمات الهی و کونی

می دهند از کمال بی عونی

صد خبر از حوادث کونی

لحظه لحظه ز خست و دونی

مخراشش چو موی افزونی

سر برآورد کای سری چونی

کاندرین درد بادت افزونی

هرگز از دل نچکاندی خونی

بهر موزونی ناموزونی

نه چندی گنجد آنجا و نه چونی

فرو بند از کمی لب وز فزونی

بدین خوبی چنین درمانده چونی

چرا چندین کشی آخر زبونی