هل که تا با سر برم سر عهد دوست

کاین سر پر شور سرگردان اوست

برزم گندآوران چو او همارود جوست

صد فوج ار بنگری هر یک پیچان ازوست

نه پشت گرم از صدیق نه سرد دل از عدوست

در نظرش رمح خصم ناوک مژگان دوست

ما را که بخاک درکوثر پی آب روست

افتاد عطش در دل چون شعله که در مینوست

نه روشنی اندر چشم نه قوت در زا نوست

تفتیده بسرها مغز خشکیده به تن ها پوست

شکر این کت سفره پر رنگ و بوست

خوردن همسایه مسکین کوست

گر به اسبت نازی این نازش در اوست

که اصیل و چابک و نغز و نکوست

مبر نام جدایی ترسم ای دوست

که همچون مار بیرون آیم از پوست

مکش فایز که هجران کشت او را

تن مقتول آزردن نه نیکوست

سحردانی نسیمش از چه خوشبوست؟

زشبنم ریزه های آن گل روست

خروش بلبلان فایز به گلشن

همه از شوق گلبرگ رخ اوست

تهی زخویشم و سرشار آن چنان از دوست

که گر زپوست برآیم هر آن چه بینی اوست

زمن مپرس بد و نیک وضع عالم را

که هرچه در نظر آید مرا تمام نکوست

نکو است هرچه درآید مرا به پیش نظر

[...]

الله که هر شکسته را دل سوی اوست

الله که آب رحمتش در همه جوست

دشمن برضای او شود دوست که هست

در دست تصرفش دل دشمن و دوست

ولی غیریت این باشد که از دوست

دهی خاطر بآثاری که از اوست

نگیرد جز خدا را بهر خود دوست

نگنجد از ولای دوست در پوست

چو خیرات خلایق و آنچه نیکوست

سراسر وضع او را در ترازوست

رسیدت هم چه مغز از کف منه پوست

که گوهرهای لب محفوظ در اوست

شئون مرآت و اکوان ظاهر اوست

نمایان زین مرا یا جمله یکروست

نباشد دشمنی عالم بود دوست

چو نفسی مطمئن شد عالم از اوست

بهر سور کند وجه الله آنسوست

مگر آنسو که روی و سو همه اوست

تو هر جنبنده را بین کو خداگوست

یقین داند که جنباننده با اوست

نقایص راز خود داند که با اوست

کمالی هم نبیند جز که از دوست

ز دشمن ترسی او شاید شود دوست

شود دشمن کسی کت یارو یکروست

برون نمی کنم از سر هوای صحبت دوست

در این هوا اگر از تن برون کنندم پوست

بنه به چشم من ای سرو دلنشین پایی

که دل نشینی سرو از ستادن لب جوست

مبین به چشم کم ای مدعی به طره یار

[...]