در دهر دلا تا کی گه هالک وگه ناجی

از صولت آن مایوس بر دولت این راجی

جز قلزم وحدت نیست کافتاده بمواجی

هان از نظر کثرت ابلیس شد اخراجی

مصباح سبل حیدر مصداق کلام الله

آن واجب ممکن سیر آن وحدت کثرت کاه

هم در زمنش خرگه هم برفلکش خرگاه

ادراک حضورش را ارواح بواشوقاه

شیریکه حدوثش راست صحرای قدم بیشه

چون ذات خدا افزون از حیز اندیشه

ایزد زغدیری خم پرکرده ورا شیشه

بر ریشه تاک شرک زد عصمت او تیشه

چون او بکمند و تیغ دربست وگشود آید

از جسم روان خصم نزدش بدرود آید

جیریل ورا ساجد بر شمسة خود آید

رخساره عزرائیل از بیم کبود آید

ای سرکنوز غیب از ناصیه ات مشهود

وی حکم تو برمعدوم بخشد شرف موجود

برخالق و در مخلوق هم عابد و هم معبود

بر واجب و در امکان هم ساجد و هم مسجود

آنجا که ولای تست تشریف ده آمال

نشگفت که با عیسی هم چشم بود دجال

تو معنی وجه الله ازچهر بدایع فال

هالک همه غیر از تو کت هست فری لازال

از چون تو پسر در فخر ازصبح ازل اجداد

وز چون تو پدر در ناز تا شام ابد اولاد

جز حق نتواند کس اوصاف ترا تعداد

در بزم تو مات اقطاب بر رزم تو محو اوتاد

شاها تو بدین قدرت برصبر که گفتت پاس

چون نزد برادر رفت بر رخصت کین عباس

گفت ای زکفت سیراب صد چون خضر و الیاس

از تشنگی اطفال اندر جگرم الماس

ده گوش براین فریاد کاندر حرم افتاده است

گوئی شرر نیران اندر ارم افتاده است

یک طفل زسوز دل برخاک نم افتاده است

یکزن ز غم فرزند اشکش بیم افتاده است

سنگ محنم امروز پیمانه صبر اشکست

آب ارنه بدست آرم با راست بدوشم دست

خود پای شکیبم نیست تا دست بجسمم هست

این گفت و سپند آسا از مجمر طاقت جست

زده نعره که ایمردم ما نیز مسلمانیم

گر منکر اسلامید ما بنده یزدانیم

ور دشمن یزدانید ما وارد و مهمانیم

گر رنجه ز مهمانید ما از چه گروگانیم

ما را که بخاک درکوثر پی آب روست

افتاد عطش در دل چون شعله که در مینوست

نه روشنی اندر چشم نه قوت در زا نوست

تفتیده بسرها مغز خشکیده به تن ها پوست

آنگه بفرات افکند چون توسن قهاری

میخواست که نوشد آب تا بیش کند یاری

گفتا بخودای عباس کو رسم وفاداری

تو آب خوری و اطفال در العطش و زاری

ناگاه کج آئینیش زد تیغ بدست راست

بگرفت سوی چپ مشک و آئین جدال آراست

جانش زخدا افزود جسمش زخودی گرکاست

دست چپش از تن نیز افتاد ولی میخواست

بردوخت خدنگش تن او باز فرس میراند

آشفت عمودش مغز او نیز رجز میخواند

با نوک رکاب از زین گردان بهوا پراند

ناگاه کمانداری آبش بزمین افشاند

شه شیفته دل برخواست بر مرکب کین بنشست

صد صف ز سپه بگسست تا جانب او پیوست

دیدش که سهی بالا افتاده بجائی پست

نه سینه نه رو نه پشت نه پای نه سر نه دست

ایشاه نجف بر ما دور از تو شکست افتاد

بس زهر به شهد آمیخت بس نیست به هست افتاد

بدرالشهدا عباس تا آنکه زدست افتاد

تاج الشعرا جیحون از اوج به پست افتاد