دگر این بنده را کنج حضوری

خداوندا بده یا خود صبوری

وگر از خلق دارم من نفوری

ندارم من بایشان دست زوری

بدور مصطفی کرد اوظهوری

بجان حیدر آمد او چو نوری

اگرداری ز علم دین تونوری

تو داری در دو عالم خوش حضوری

توئی موسی و اندر کوه طوری

حقیقت پای تا سر غرق نوری

تو درمشکات تن مصباح نوری

ز نزدیکی که هستی دور دوری

مر الهام میآید که نوری

در این دریای کل صاحب حضوری

توئی منصور در عین حضوری

که نزدیکی بجمله لیک دوری

عیان عشقی و دریای نوری

عجب در عشق اینجاگه صبوری

بهشت جاودانی و قصوری

نکو بنگر که در دیدار حوری

تو پنداری تو نزدیکی، تو دوری

که از نفس طبیعت در غروری

ز سر تا پای نوری و حضوری

ز نزدیکی که هستی دور دوری

تو نزدیکی ولی از خویش دوری

حقیقت ظلمت و در عین نوری

حقیقت نقش میبینی و دوری

گزیدستی از آن اندر نفوری

ندانم تا چه نوری که حضوری

ز نزدیکی فتاده دور دوری

ز من افتده دور و ناصبوری

بمعنی سخت نزدیک از چه دوری

جمالت تافته‌ست اینجای نوری

دلم انداخته‌ست اندر حضوری

یقینت اندر اینجا هست نوری

کز آن نورت رسد هر دم حضوری

جوابش گفت گفت آندم پیر نوری

که دریابی اگر صاحب حضوری

روز و شب میخسبی و خوش میخوری

این خری باشد نه مردم پروری