ببوسید پای پسر منحنی

که پیر منی، مقتدای منی

بگویید با کودکان دنی

به آدم نمی زیبد اهریمنی

فراخی چنان شد به هر برزنی

که هر مور شد صاحب خرمنی

واجب از ممکن است مستغنی

بی نیاز است و احتیاجی نی

این به خود بستگان که می بینی

خام لفظند و خاسر معنی

نیست کار تو، بینش معنی

اینقدر بس که پیش پا بینی

نکنی درک، معرب و مبنی

از تو دور است راه تا معنی

هم امروز تا چشم بر هم زنی

رود هم فقیر از جهان هم غنی

نیست گر عاشقی، مرا سخنی

که منم همچو تو، تو همچو منی!

کلبه ی هارون و موسی گلخنی

مجلس فرعون، زیبا گلشنی

همی دید آثار کبر و منی

ضعیف از قوی و فقیر از غنی

که ناگه ز یکسو درخت افگنی

گرفته به‌کف پاره آهنی

مگر چشمش افتاد بر گلبنی

که بر دل بزد هر گلش ناخنی

چیست دنیا کهنه زال پر فنی

خوش نشسته هر زمان بر دامنی

بی سبب بر هر که سنگی افکنی

فی الحقیقه برسر خود میزنی

سرو سیمین که دیده در چمنی

و آفتابی میان انجمنی

گلبن بزم و شاهد چمنی

زینت باغ و زیب انجمنی

نشنیدی زمانهان سخنی

[...]

پای سروی و گوشه ی چمنی

خوش بود خاصه سرو سیمتنی

گل بدامان برند و گلرخ من

گلبنی را میان پیرهنی

انجمن در چمن کنند و مراست

[...]

ای جم از این می اگر جامی زنی

دست یازد بر تو کی اهریمنی

از رکابی گر بر انگیزی کمیت

باز داری چرخ را از توسنی

دست بر کاری زدن بیحاصلی ست

[...]

عشق ناگه زد بر آتش دامنی

شعله‌ها سر کرد از هر روزنی

از تو برقی و ز انده خرمنی

از تو ابری و ز شادی گلشنی