کشان دل تو به سوی گلی و نسترنی

من و شکسته دلی و هوای سیم تنی

گریخت عقل ز سودای عشق بر حق تو

چه طاقت آرد زالی نبرد تهمتنی

بیار ساقی و در نامه سیاه مبین

[...]

ای تن و اندامت از گل خرمنی

عالمی حسنی تو در پیراهنی

دل که بالای تو و روی تو دید

کی فرود آید به سرو و سوسنی؟

بی‌دهان همچو چشم سوزنت

[...]

سر بگذرانم از سر گردون به گردنی

گر بگذرد به خاطر او یاد چون منی

تا در دلم خیال رخ او قرار یافت

مسکین دلم قرار ندارد به مسکنی

میلم به باغ بود، دلم گفت: دیده گیر

[...]

هرگز به جان فرا نرسی بی‌فروتنی

خواهی که او شوی تو، جدا گرد از منی

زنهار ! قصد کندن بیخ کسان مکن

زیرا که بیخ خویشتنست آنکه می‌کنی

نیکی کن، ای پسر تو، که نیکی به روزگار

[...]

کورهٔ او ز هر نفس زدنی

آدمی را کند چو اهرمنی

و آنکه نرمست و نقل خوار و دنی

نرود، گر به ناوکش بزنی

تیر خود زین کمان چار منی

چون توانی که بر نشانه زنی؟

چون به نیکی درید پیرهنی

شد مسخر چو مصرش انجمنی

جان عارف به قرب اوست غنی

چه کند یاد این جهان دنی؟

بر چهل مرد بود پیرهنی

بلکه چل روح بود در بدنی

آنچه با من میکند از دوستی سیمین تنی

دشمنم نپسندد آنحالت بجای چون منی

هر مژه در چشم من خاریست بی برگ گلش

طالع من بین که خاری یافتم در گلشنی

داردش در خرمن مه خوشه پروین نظام

[...]

من ندیدم نشنیدم که بود در چمنی

همچو بالای تو سروی و چو رخ نسترنی

چند از رسته دندان چو عقد گهرت

صدفش جوهر فردی شده یعنی دهنی

تا گل عارضت اندر چمن حسن بود

[...]

زنهار قصد کندن بیخ کسان مکن

زیرا که بیخ خویشتن است اینکه میکنی

تا کی من و جمال من و ملک و مال من

چندین هزار من شدی ایقطره منی

ایدل ز پی حطام دنیای دنی

در خرمن عمر خویش آتش چه زنی

بگذار بکام خود که خواهیش گذاشت

ناکام از انکه هست بگذاشتنی

چرا با کسی دوستی میکنی

که با دوستانت کند دشمنی

جهان را سور و جان را نور اعنی

امام سالکان سید حسینی

بتابد نور علم من لدنی

همه یکسان شود شیعی و سنی

کرد باطل مذاهب وثنی

وضع فرمود حکم بت شکنی

منشأ اعتزال شد جهنی

آنکه می​داشت شبهۀ وثنی

شاید آن زلف شکن برشکن ار می‌شکنی

دل ما را مشکن بیش به پیمان‌شکنی

کار زلف سیه ار سر ز خطت برگیرد

چشم بَر هم نزنی تا همه بَر هم نزنی

گرچه سر بر خط هندوی تو دارد دایم

[...]