به دیبا بیاراست جنگی تنش

قصب کرد در زیر پیراهنش

نباشیم تا جاودان بدکنش

چه نیکو بود داد باخوش منش

چنین گفت شیرین که این بدکنش

که چرخ بلندش کند سرزنش

یکی تیغ باریک بر گردنش

پدید آمده چاک پیراهنش

دگر تیغ زد بربر و گردنش

به خاک اندر افگند جنگی تنش

چنین داد پاسخ که از بدکنش

نیاید مگر کشتن و سرزنش

وگر هیچ پیروز شد بر تنش

نبیند جز از پشت او دشمنش

بدین روز خود نیستی خوش منش

که پیش آمدم ای بد بد کنش

ز بالای اسپ اندر آمد تنش

نگون شد بر و مغفر و جوشنش

همیشه بزی شاد و برترمنش

ز تو دور بادا بد بدکنش

مرا مرگ نامی‌تر از سرزنش

بهر جای بیغارهٔ بدکنش

زره بود در زیر پیراهنش

کله ترگ بود و قبا جوشنش

کفن شد کنون مغفر و جوشنش

ز خاک افسر و گرد پیراهنش

بزد خنجری بر میان بیژنش

بدو نیمه شد پیل پیکر تنش

بپیش نیاکان پهلو منش

پس از مرگ بر من بود سرزنش

بداند شهنشاه برترمنش

ستوده بهر کار بی‌سرزنش

منیژه چو بشنید خندیدنش

ازان چاه تاریک بسته تنش

بیامد که یزدان نیکی‌کنش

همی بد سگالید با بد تنش

چو ضحاک بدگوهر بدمنش

که کردند شاهان بدو سرزنش

برآورد و زد تیغ بر گردنش

به دو نیم شد تا کمرگه تنش