به ده سال اگر با ندیمان به هم

نشیند نگردد می از جام کم

نشستند پس فیلسوفان بهم

گرفتند قرطاس و قیر و قلم

دو ابرو کمان و دو نرگس دژم

سر زلف را تاب داده به خم

سکندر نهاد آینه زیر نم

همی داشت تا شد سیاه و دژم

ز دودش ز دارو کزان پس ز نم

نگردد به زودی سیاه و دژم

نشستند دانش پژوهان بهم

یکی چاره جستند بر بیش و کم

برآمد خروش از بر گاودم

دم نای سرغین و رویینه خم

سکندر سواری بسان قلم

سلیحی سبک بادپایی دژم

سکندر بیامد به سوی حرم

گروهی ازو شاد و بهری دژم

چو بشنید کامد ز راه حرم

جهانگیر پیروز با باد و دم

فرستم کنون با تو او را بهم

بخواند به مادرت بر بیش و کم

پر از باد لب دیدگان پرزنم

که فرمان یزدان کی آید که دم

کجا شد فریدون و ضحاک و جم

فراز آمد از باد و شد سوی دم

دگر ده شتر بار کرد از درم

چو باشد درم دل نباشد به غم

سرش چون سر شیر و بر پای سم

چو مردم بر و کتف و چون گاو دم

ز باد اندر آرد برد سوی دم

نه دادست پیدا نه پیدا ستم

برآمیختندی خورشها بهم

نبودی به خورد اندرون بیش و کم

برآمد خروشیدن گاودم

جهان پر شد از بانگ رویینه خم

همان جامه پوشیده با او بهم

نباید که چیزی بود بیش و کم

وزان پس دگر کرد میخ درم

همان میخ دینار و هر بیش و کم