نوندی برافگن هم اندر زمان

بر شوم پی‌زادهٔ بدگمان

یکی داستان زد هژبر دمان

که چون بر گوزنی سرآید زمان

فریبرز با طوس نوذر دمان

به نزدیک شاه آمدند آن زمان

اگر دل توان داشتن شادمان

به شادی چرا نگذرانی زمان

گرفتند هر کس کمند و کمان

بدان تا که باشد چنین بدگمان

چو گشتند نزدیک رستم کمان

ز بازو برون کرد و آمد دمان

چنین بود تا بود دور زمان

به نوی تو اندر شگفتی ممان

کتایون بدو گفت کای بدگمان

مشو تیز با گردش آسمان

نبردی به پیوند او کس گمان

پر اندیشه گشت این دل شادمان

من اکنون ز خلخ به اندک زمان

بیایم دمادم چو باد دمان

بدو گفت کز گردش آسمان

بگوی آنچ دانی و پنهان ممان

فراوان همانست و کمتر همان

چو حلقه‌ست بر در بد بدگمان

چو بگذشت از تیره شب یک زمان

خروش کلنگ آمد از آسمان

به دریا فگندش هم‌اندر زمان

خور ماهیان شد تن بدگمان

چنین تا برآمد سپیده‌دمان

بزرگان چین را سرآمد زمان

بباشد همه بودنی بی‌گمان

نجستست ازو مرد دانا زمان

مرا گر به زاول سرآید زمان

بدان سو کشد اخترم بی‌گمان

ازین خواهش من مشو بدگمان

مدان خویشتن برتر از آسمان

به دیدار دستان شوم شادمان

به تو شاد دارم روان یک زمان

و دیگر یکی دیو بُد بدگمان

تنش بر زمین و سرش بآسمان