دی حاسد کم موی ز اشعار افاضل

می‌خواند قصاید چه مسجع چه مرصع

گفتم که کند باب هنر قرع بدینسان

برداشت به دعوی سر و گفتا أنا اقرع

ای نطق تو آب زندگی را منبع

در هر نفست نفیس گنجی مودع

آلوده مکن دهان بما لا یعنی

فرسوده مکن زبان بما لاینفع

نه عطای تو را خطا مانع

نه بلای تو را ولادافع

که مسمای اوست فی الواقع

مظهر کل و نسخه جامع

مستحق ناکشیده ذل طمع

جوع آزش رسد به حد شبع

قدرت آمد اراده را تابع

وان ارادت ز علم شد واقع

اختیارش به جبر شد راجع

وان بود امر و نهی را مانع

خوردن نان نهاد شرط شبع

خوف و امید شرط زهد و ورع

می کنی امر و می شوی مانع

عمرو را کان شود ز وی واقع

وانچه نقصی بود در آن واقع

نیست قطعا به سوی حق راجع

آدمی چیست برزخی جامع

صورت خلق و حق در او واقع

هست رشحی دگر ازین منبع

کنت سمعا له فبی یسمع

لیک نسبت به قدرت صانع

نبود هیچ یک ازان واقع

یا گزارنده را بود نافع

گرچه باشد وبال بر سامع

نشود حبه ای ازان ضایع

روز محشر شود به او راجع

کانچه گفت آن منافق طامع

نیست قطعا مطابق واقع

گرچه بر تو ز وی شود واقع

دانی آن را ز حق به حق راجع

نبود باعث تو حرص و طمع

از پی دفع جوع و جذب شبع

نشود زانش ما و من مانع

هر چه گوید بر آن شود واقع

چون ز دل برق عشق شد لامع

ذات متبوع شد صفت تابع