چو بشنید پیران برآورد خشم

دلش گشت پرخون و پرآب چشم

سرانجام بگذاشت جیحون به خشم

بآب و بکشتی نیفگند چشم

ایا آزمون را نهاده دو چشم

گهی شادمانی گهی درد و خشم

همی رفت گشتاسپ پرتاب و خشم

دلی پر ز کین و پر از آب چشم

بران سان همی رفت بایین خشم

پر از خون شده دل پر از آب چشم

ز بنده میازار و بنداز خشم

خنک آنکسی کو نبیند به چشم

چو از دور دیدش برآورد خشم

پر از خاک روی و پر از خون دو چشم

همی بود بر پای و دل پر ز خشم

به زاری همی راند آب از دو چشم

پر آتش دل ابر و پر آب چشم

خروش مغانی و پر تاب خشم

بخندد بدو گوید ای شوخ چشم

به عشق تو گریان نه از درد و خشم

چو ایرانیان برگشادند چشم

بدیدند چهر ورا پر ز خشم

سپهبد بخندید و بگشاد چشم

فرو ماند زان ترک و بفزود خشم

کتایون چو بشنید شد پر ز خشم

به پیش پسر شد پر از آب چشم

سپه یکسره بر تو دارند چشم

میفگن تن اندر بلایی به خشم

چنین گفت با شاهزاده به خشم

که آیین من بین و بگشای چشم

تو با او چه گویی به کین و به خشم

بشوی از دلت کین وز خشم چشم

دل مرد بیدارتر شد ز خشم

پر از تاب مغز و پر از آب چشم

زمانه برد راست آن را به چشم

بدانگه که باشد دلت پر ز خشم

پشوتن بدو گفت پر آب چشم

که بر دشمنت باد تیمار و خشم

بزرگان ایران گرفتند خشم

ز آزرم گشتاسپ شستند چشم