به ایوان میرین نماندند کس

دو مهتر نشستند بر تخت بس

ازین پس نشستم برومست و بس

به ایران نمانیم بسیار کس

نگر تا تواند چنین کرد کس

مگر من که هستم جهاندار و بس

چو تو نیست اندر جهان هیچ کس

جهاندار دانش ترا داد و بس

چو دانست خاقان که ماندند بس

نیارد شدن پیش او هیچ‌کس

ببندم چنانش سزاوار پس

ببندی که کس را نبستست کس

جز ایشان به بلخ اندرون نیست کس

از آهنگ‌داران همینند بس

به زور و به آواز نگذشت کس

مگر کز تن خویش کردست بس

از ایران نخواهم بر این رزم کس

پسر با برادر مرا یار بس

نیازش نیابد به چیزی به کس

خورش هست و مردان فریادرس

سرافراز اسفندیارست و بس

بدین دژ نیاید جزو هیچ‌کس

مگوی آنچ هرگز نگفتست کس

به مردی مکن باد را در قفس

نبیند مرا زنده با بند کس

که روشن روانم برینست و بس

نهادند پیمان دو جنگی که کس

نباشد بران جنگ فریادرس

بدان تا کس از بندگان زین سپس

نجویند کین خداوند کس

کزان خستگی بیم جانست و بس

بران گونه خسته ندیدست کس

بدو گفت اسفندیاری تو بس

نمانی به گیتی جز او را به کس

سر چاه را سخت کن زان سپس

مگوی این سخن نیز با هیچ‌کس

کسی نیز نشنید آواز کس

همه بومها مویه کردند و بس

به شهری که ما را ندانند کس

که خواریم و ناشادگر دست رس