من ز نادیده و ندانسته

باز ماندم شدم زبان بسته

خواجهٔ با وقار و آهسته

دست صدقش شکسته را بسته

به نبی او ز جان شایسته

در دهان دل نمود چون پسته

راه آزرم و شرم بربسته

عهد و پیمان شرع بشکسته

نسبش با رسول پیوسته

ادبش از فضول بگسسته

عقل در بند امر بنشسته

نفس در شوق عقل دل خسته

قطب در قطر چرخ پیوسته

متمکّن چو پیر آهسته

دید مردی مرید آهسته

زیر زنّار بر میان بسته

پیش امرش چو کلک برجسته

سر قدم کرده و میان بسته

مه فتاده عمود بشکسته

میخ سوده طناب بگسسته

تازیان را شکال بر بسته

لاشکان را فسار بگسسته

ای بر در بامداد پندار

فارغ چو همه خران نشسته

نامت به میان مردمان در

چون آتشی از چنار جسته

ما را فلک گزاف پیشه

[...]

چو ماری بر سر گنجی نشسته

ز شب تا شب به گِردی روزه بسته

ز هر شمشیر کاو چون صبح جسته

مخالف چون شفق در خون نشسته

ز رنج راه بود اندام خسته

غبار از پای تا سر برنشسته

چو طاووسی عقابی باز بسته

تذروی بر لب کوثر نشسته

در آب نیل‌گون چون گُل نشسته

پرندی نیل‌گون تا ناف بسته

به آیین عروسی شوی جسته

وز آیین عروسی روی شسته

درون خرگه از بوی خجسته

بخور عود و عنبر کله بسته

یکی از طوق خود مه را شکسته

یکی مه را ز غبغب طوق بسته