در ایوان رسالت تا نشسته

رواق طاق کسری را شکسته

بنای منبرش را عرش بسته

خطیبش بر سر کرسی نشسته

بنفشه در چمن روزی که رسته

چو یوسف رو به آب نیل شسته

ز بندی خانه ایام جسته

در ناموس را صفها شکسته

قماش حسن شوخ تازه رسته

نماید پیش رویش آب شسته

به راهش چون گدا گردون نشسته

هلالش در بغل نان شکسته

برای پایبوس او نشسته

چو نقش بوریا رنگ شکسته

شفق از رنگ او در خون نشسته

حنا در زیر پایش نقش بسته

تمنای وصال آن خجسته

به دل هر کس به رنگی نقش بسته

دمد از دست او گلدسته دسته

ز انگشتان خود گلدسته بسته

خدنگ غمزه اش تا پر نشسته

میان سینه پیکان زنگ بسته

دکانش در به روی عرش بسته

دماغش بر سر کرسی نشسته

تعدی را عتابش دست بسته

ز بیم او تحکم پاشکسته

چنان بنای صنعش رنگ بسته

که طاق ابروی خوبان شکسته

دلش از عشق اشکی گشته خسته

به رنگ عاشقان رنگش شکسته

جاروب درت چو گشت دسته

چوگان غرور، شد شکسته

یاد آر ای که فارغ، در محملی نشسته

شکرانه فراغت از همرهان خسته

چشم بد فلک بین کامشب ببرم عشرت

یکسو سبوفتاده یکسو قدح شکسته

از نوبهار وصلم یاد آید و خروشم

[...]

هر گیاهی که از جمن رسته

روی خود ز آب زعفران شسته

آبرویش، بجاست پیوسته

در بنامحرمان فرو بسته

او لب از بنگ و من ز می شسته

سبزه و ارغوان بهم رسته