چه غم که از غم جانان صغیر جان بسپرد

که کس شهید وفا را ز مردگان نشمرد

ولی فغان که می‌ از جام وصل یار نخورد

بسوخت حافظ و بویی ز زلف یار نبرد

جلوه همی کرد چه بستان ورد

سرخ و بنفش آبی واسپید و زرد

زان کله دان از ره خشم و نبرد

عزم برون کردن آن گله کرد

روزی از آنجمله که او ماست برد

بر سر خوان قاضی از آن ماست خورد

بر حسب وعده دکر روز مرد

جا به در دکهٔ صباغ کرد

وقت خود آن لحظه غنیمت شمرد

هرچه که میخواست از آن خانه برد

شد چو به تاثیر می‌از عقل فرد

هیچ نداند که چه گفت و چه کرد

پند و نصیحت به تو ز اهل خرد

آب محیط است که ماهی خورد

نخوت خود بینیش از راه برد

پای پی سرکشی اینسان فشرد

در آنسال فرصت غنیمت شمرد

به یک ساله کام دوصد ساله برد

گفت نان ما فقیران را که برد

پیر گفتش نیز آن را گربه خورد

کاهلی شد گربه و نان تو خورد

کار کن بی‌کار کس مزدی نبرد

که شد روح الامین نازل و آورد

سلامش ز خداوند و بیان کرد

پس از سه چار دقیقه، ببرد دست آن مرد

دو شیشه سرخ، ز جیب بغل برون آورد

از آن دوای که، آن شب به دردشان می‌خورد

نخست جام به آن ماهرو تعارف کرد

دو ماه رفته ز پاییز و برگ‌ها همه زرد

فضای شمران، از باد مهرگان، پر گرد

هوای «دربند» از قرب ماه آذر سرد

پس از جوانی پیری بود چه باید کرد؟

همین که دید که بر ننگ وی، پدر پی برد:

غروب تریاک آورد خانه و شب خورد!

همی ز اول شب کند جان سحرگه مرد

ز مرگ خود، پدر پیر خویش را آزرد!

چو دید آب ز من، گرم می‌نشاید کرد

میانه‌اش پس از آن روز، گشت با من سرد

پس از دو روزی، روزی بهانه‌ای آورد

مرا بداد فکندند سخت و تا می‌خورد

دست خود را در درون خم ببرد

تا دلش می خواست از آن شیره خورد

غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی

که ز اَیّام، دلت زود آزرد

آب، افزون و بزرگست فضا

ز چه رو، کاستی و گشتی خُرد

زینهمه سبزه و گل، جز تو کسی

[...]

سیاهی‌های محنت جلوه‌ام برد

درشتی دیدم و گشتم چنین خرد