سرشگ دیده دو صد درد را دوا بکند

دل شکسته تن از قیدها رها بکند

دمی حوائج صدساله را روا بکند

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

چو صعوه مست مباش و همی ترانه بکش

چو مور بهر خزان دانهٔی بخانه بکش

به شکر بار رضای خدا به شانه بکش

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش

کسان ز چهره دل گر نقاب برگیرند

ز چشم دل رمد انقلاب برگیرند

بود که بهردل از دیده خواب برگیرند

ز ملک تا ملکوتش حجاب برگیرند

نشان درد دو چیز است با یقین نزدیک

چو کهر با رخ زرد و چو موتن باریک

تو از طبیب مرنج و بخود نظر کن نیک

طبیب عشق مسیحا دمست و مشفق لیک

ببین مقام توکل که چون خلیل فکار

گرفت در دل آتش سمند را نه قرار

شد از برای وی آتش بامر حق گلزار

تو با خدای خود انداز کار و دل خوشدار

مرا که نیست چو من در قفس گرفتاری

بود که مرغ حزینی بطرف گلزاری

رهاندم ز غم از سوز ناله زاری

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری

چه غم که از غم جانان صغیر جان بسپرد

که کس شهید وفا راز مردگان نشمرد

ولی فغان که می‌از جام وصل یار نخورد

بسوخت حافظ و بوئی ز زلف یار نبرد