که الحق چون تو اندر عشق فردی

ندیده تا جهان دیده‌ست مردی

هرچند که در حسن و ملاحت، فردی

از تو بنماند، در دل من دردی

سویت نکنم نگاه، ای شمع اگر

پروانهٔ من شوی و گردم گردی

نه بر دل تو را، از غم دوست،دردی

نه بر چهره از خاک آن کوی، گردی

نه اشک روان، نه رخ زردی

الله الله، تو چه بی‌دردی!

سهل است نحاس که زر کردی

زر کن مس خویش تو اگر مردی

نه اشک روان نه رخ زردی

الله الله تو چه بیدردی؟

از شکم، جا به کنارش کردی

شیر صافیش ز پستان خوردی

نه از این کار در دلش دردی

نه از این راه بر رخش گردی

مردیم و ز کین ما به دردی

کشتی و هنوز در نبردی

وابُردن دل مبارکت باد

این بار مرا تمام بردی

یک نقش مراد برنیارم

[...]

به عشقم ده سر آتش نوردی

مگر آیم برون از ننگ مردی

هر صفحه در او عذار وردی

هر سطر درو بهار دردی

چو مکث آبخوردن اسب کردی

سوار از غصه خون خویش خوردی

به ابلیسی به هر جا پافشردی

هزار ابلیس را از راه بردی

زبان چون نام ز لف یار بردی

چو نار نیم کشته تاب خوردی

زبانش گر نه نام یار بردی

به دندان خود زبان ببریده مردی

دو رویین تن ۳ ز بس میدان نوردی

در آن پرخاش داده داد مردی

بجر پرور دنش کاری نکردی

نگهبان گشتی از هر گرم و سردی

به هوش از بزرگان افزون تری در سال اگر خوردی

به صورت بیژنی با زور بازو رستم گردی

به اوج آستانت چون هلالم رخت گستردی

مرا اول به معراج قبول بندگی بردی

دلا در عشق خود را با غم و اندوه پروردی

سر پر درد خود را در چمن بیهوده آوردی

عبث بر گرد شمع خویش ای پروانه می گردی

به عاشق می دهی تعلیم جان دادن چه بی دردی

یکی گفتا چو زینجا پافشردی

چرا این خانه را همره نبردی