که شه را بَد بوَد زنهار خوردن

بد آمد در جهان بد کار کردن

اگر خواهی جهان در پیش کردن

شکم‌واری نخواهی بیش خوردن

یکی ظاهر ز بهر باده خوردن

یکی پنهان ز بهر خواب کردن

ولیکن بود روز باده خوردن

جگرخواری نمی‌شایست کردن

چنین واجب کند در عشق مردن

به جانان جان چنین باید سپردن

چه داری دوست آنکش وقتِ مردن‌؟

به دشمن‌تر کسی باید سپردن

تا کی غم نارسیده خَوردن؟

دانستن و ناشنیده کردن

شرط است به پیش یار مردن

زو جان ستدن ز من سپردن

زن می‌شد در شتاب کردن

می‌برد ورا رسن به گردن

او داده رضا به زخم خوردن

زنجیر به پای و غل به گردن

دعوت مکنم به خانه بردن

ترسم ز وبال خانه مردن

عشق از دل من توان ستردن

گر ریگ زمین توان شمردن

وام دریا و کوه در گردن

با فلک رقص چون توان کردن‌؟!

ره در این بیم‌گاه تا مردن

این چنین می‌توان به سر بردن

تیغ و دشنه به از جگر خوردن

دشنه بر ناف و تیغ بر گردن

که‌آدمی را به وقت پروردن

کشتن اولی‌تر است از آزردن

نره گاوی چو کوه بر گردن

آرد این‌جا گه‌ِ علف خوردن

تا چنان شد که فرق تا گردن

می‌توانست ازو برون کردن

خلق از آن سِحر بابلی کردن

دل نهاده به بابلی خوردن

در خجالت ز سرزنش کردن

زخم این و قفا‌ی آن خوردن