مر اندامش ایزد یکایک ستود

هنرهاش را بر هنر برفروزد

کُه از تابش تیغ لرزان شده

زریر از رخ بددل ارزان شد

بماند چو بیچاره ای مستنمد

چو زندانیی جاودانه به بند

پیام آنچه گفتن ز بر تا فرود

چو فرمان بری باد بر تو درورد

چو یار گنهکار باشی به بد

به جای وی از تو بپیچی سزد

چو پیش رحمتت آید محمد

امید ما ز فضلت کی شود رد

دوم فرمان پیغمبر محمد

که آن را کافر بی‌دین کند رد

مر آن را کاوست هم نام محمد

چو او منصور شد چون او مؤید

به پیروزی و بهروزی مؤیّد

ابونصر است و منصور و محمد

جهانَش نام کرده «شاه‌موبد»؛

که هم موبَد بُد و هم بِخْرَدِ رَّد.

جوانان بیشتر زن باره باشند

در آن زن بارگی پر چاره باشد

ولیکن بر پیام من به موبد

بگو چون تو نباشد هیچ بخرد

یکی هفته به شادی شاه موبد

گهی می خورد و گه چوگان همی زد

بدان مانم که در دریا نشنید

ز دریا باد و موج سخت بیند

چو بشنید این سخن شهرو ز موبد

چو کوهی خویشتن را بر زمین زد

زبس کز تو پدید آمد مرا بد

نه یک یک بینمت آهو که صدصد

ز سبزه روی هامون چون زمرد

ز لاله کوه سنگین چون زبرجد

تو پنداری که با من کردی این بد

به جان من که کردی با تن خود

چه آن کاو بی‌خرد باشد چه بخرد

نخواهد خویشتن را هیچ کس بد

خداوندی به داد و دین مؤید

ابو الفتح مظفر بن محمد