نگردد رفع ز اندوهت شداید

شود ور خیر باشد بر تو عاید

با چنین رتبه ز مامون دغا کی شاید

که پی قتل تو انگور به زهر آلاید

وز تف زهر ز حلقوم تو خون پالاید

حضرتت هم به کسی شکوه او ننماید

گفت قاسم آه و افغانت ز کف دل می‌رباید

از دو چشمم جوی خون مانند جیحون می‌گشاید

صبر کن جانا قیامت هر چه دیر آید بیاید

درس عشق آموختن (صامت) ز هر مرغی نیاید

به صبح حشر که شام فنا به سر آید

خدا ز نیک و بد از ما سئوال فرماید

در بهشت و جهنم به خلق بگشاید

در آن مقام چرا دامن کفن باید

که چون دست تصرف می‌گشاید

به چشمم زشت را نیکو نماید

چو گل در پردهٔ صورت سر مویی بیاراید

ز جان بلبل مسکین قرار و صبر برباید

قیامت خیزد آن ساعت جمال خویش بنماید

به بوی نافه‌ای کآخر صبا زان طره بگشاید

که حق را در کجا جویم که آید

بدست و دامنش بر دست پاید

بدور اتصال ار مرد پاید

هزاران سال هر ساعت فزاید

ماه در، ابر بماند چو رخت جلوه نماید

غیر خورشید کسی حسن تو جانا نستاید

یار اگر غیر گشاید در تزویر ببندد

ور ببندد، ره انصاف بقدرت بگشاید

جر اثقال بود حسن تو، بی شبهه و دل را

[...]

برادران بجهان اعتمادکی شاید

که می بکاهد شادی و غم بیفزاید

زمین عمارت خاکست پی نهاده بر آب

بنای خاک چو بر آب شد کجا پاید

بقا ز نام طلب نی ز عمر تا نشوی

[...]

به زیر سایه شاهی که مهر از پرتوش زاید

ولی حق که بر خورشید رخت از نور بخشاید

امیرالملک فرخ فر حبیب الله خان خواهد

به جشن عیش خود فرق از فرح بر فرقدان ساید

تمنا دارم از آن شمس طالع کز ره شفقت

[...]

بخوان و خانه ات گر شکر و زر

شود خرمن گدا و دزد ناید

باین راه دراز و لقمه تلخ

مرا پا رنج و دندان مزد باید

در شکنجه کش و لت زن شاید

که ز انکار به اقرار آید

اندکی مغز اگر برون آید

دل نهادن بمرگ می باید

گفت آن را که در نماز آید

اقتدا بر علی همی باید

جبهه بره تو جبهه ساید

اکلیل به پیشبازت آید

گل‌اندامی که در باغ لطافت بزم آراید

ضیای آفتاب از چاک جیب خویش بنماید

به جز من این معما را کس دیگر نبگشاید

ز انگشتم شمیم غنچه فرودس می‌آید

اگر نوروز در یکشنبه آید

به نظم این سخن فکری بیاید

زمستان خشک و سرما سخت آید

زمستان پوستین پر رخت باید

اگر نوروز در پنجشنبه آید

نکوسال است این گفتن نشاید