مطرب عشق بگلبانگ طرب

خواند این نغمه بصد شور و شغب

که ابوالقاسم طنبور نواز

در عراق آمده از ملک حجاز

سالها ساکن بغداد شده

از غم حادثه آزاد شده

داشت در پای یکی پاافزار

زشت و سنگین و بد و ناهموار

هفت سال از پی هم کرده بپا

گشته در پای وی انگشت نما

با سر سوزن و با نوک درفش

دوخته رقعه بسی بر آن کفش

بسکه بر دوره آن پینه زده

وصله از پنبه و پشمینه زده

شده هر فردی از آن چون غاری

وزن هر یک بنظر خرواری

در مقام طرب و بزم سرود

کفش او مضحکه رندان بود

ظرفا کرده ورا ضرب مثل

گفته ذااثقل من صخر جبل

روزی از خانه ببازار شتاف

بود بیکار و پی کار شتافت

آن سبکپای بدین کفش گران

رفت در کارگه شیشه گران

آمد اندر بر او سمساری

کرد تعظیم چو خدمتکاری

گفت ای دوست خدا یار تو باد

بخت پیروز مددکار تو باد

از حلب آمده بازرگانی

یافته ثروت بی پایانی

با خود آورده ز کالای حلب

شیشهائی همه با نقش ذهب

رایگان باشد اگر بازخری

پس فروشی و از آن سود بری

زانکه امروز کساد آمده سوق

نیست این مسئله را کس مسبوق

روزکی چند چوزان درگذرد

مشتری از تو بتضعیف خرد

زین قبل بروی از افسانه سرود

تا ابوالقاسم ما کیسه گشود

شصت دینار زر سرخ شمرد

شیشه بگرفت و بحمال سپرد

قدمی چند چو زان ره پیمود

گذرش در صف عطاران بود

باز برخورد بسمسار دیگر

باری آمد به دلش بار دیگر

گفت سمسار بدو کای سره مرد

طالعت نو شد و بختت آورد

کامد اینک ز نصیبین بعراق

تاجری نامور از اهل وفاق

چند خروار گلاب آورده است

که ز رخسار گل آب آورده است

اگر آن را همگی بازخری

صفقة رایحة در کسیه بری

پس چندی بمکاس و بمکیس

دو برابر شودت مایه بکیس

قصه کوته که ابوالقاسم گول

تاه فی الغیل و غالته الغول

شصت دینار دگر زان زرناب

داد و در شیشه فرو ریخت گلاب

شاد و خرم سوی کاشانه شتاف

دلش از شوق چو اخگر می تافت

شیشها را همه اندر بن طاق

چید و آسوده برون شد زوثاق

رفت از آنجا سوی گرمابه فراز

که ز تن شوخ فرو شوید باز

دوستی در سر حمامش دید

مردمی کرد و ز حالش پرسید

پس نگاهی سوی پای افزارش

کرد و شد رنجه از آن دیدارش

گفت این کنده بپا از چه نهی

مگرت شد ز خرد مغز تهی

این نه کفش است که اندر همه حال

زاولانه است و چدار است و شکال

پنجه از بار گران رنجه مکن

خویش را بی سبب اشکنجه مکن

گر ز فقر است من اینک ز کرم

موزه نغز برای تو خرم

که از این بار گران باز رهی

کنده و چنبره برپا ننهی

چون ابوالقاسم از آن یار کهن

کرد در گوش بدین گونه سخن

گفت ای دوست ز جان بستم عهد

که کنم در پی فرمان تو جهد

این همی گفت و لباس از تن کند

خویش را در دل گرمابه فکند

سر و تن شست و برون آمد چست

بر سر جامه خود رفت نخست

پس قبا در تن و دستار بسر

هشت مردانه فرو بست کمر

موزه ای دید بسی تازه و نغز

همچو بادام برون آمده مغز

بگمانش که بود هدیه دوست

ارمغانی است که شایسته اوست

کرد در پای و روان گشت چو باد

موزه خویش در آنجا بنهاد

از قضا موزه قاضی بوده است

هدیه دوست گمان فرموده است

قاضی آمد بدر از گرمابه

همچو مرغی که بود در تابه

رخت پوشیده بخادم فرمود

که بنه کفش مرا اینک زود

خادم از چار طرف در نگریست

گفت اینجا اثر از کفش تو نیست

گفت قاضی بنگر از چپ و راست

کفش از غیر در اینجا برجاست؟

گفت خادم که بجا مانده فراز

کفش بوالقاسم طنبور نواز

قاضی از خشم بغرید چو شیر

گفت این سفله بمن گشته دلیر

مست بیرون شده از پرده همی

پای در کفش من آورده همی

نک دوچار غضبش باید کرد

بدرستی ادبش باید کرد

این همی گفت و فرستاد عوان

که بتازند بسرعت پی آن

رفت دژخیم و فراز آوردش

خسته و کوفته باز آوردش

گفت قاضی که بدین بوالعجبی

چیره دستی کنی و بی ادبی

تاکنون مطرب و قوال بدی

این زمان سارق و محتال شدی

حد سارق ز خدا قطع ید است

حیله گر در خور نفی بلد است

لیک تادیب ترا ای بدبخت

کفش پایت بسرت کوبم سخت

هفت سال آنچه کشیدی در پا

بر سرت نه که عزیز است ترا

هان بگیرید ز سر دستارش

سر بکوبید ز پای افزارش

تا دماغش شود از باد تهی

ناورد فکرتش این روسیهی

من چگویم که ابوالقاسم زار

تا چه اندازه کشید است آزار

خانه در دست عدو روفته شد

تن بزندان درو سرکوفته شد

مال بسیار بتاوان گناه

داده با حال پریشان و تباه

مدتی دیر بزندان مانده

دور از صحبت رندان مانده

پس ششماه شد آزاد از بند

همچو گرگ از تله آهو ز کمند

کفشها را زده در زیر بغل

زر سرخش شده زان سیم دغل

تند شد تا بکنار دجله

چون عروسی که رود در حجله

در کنار شط بغداد نشست

کفش در آب فکند از کف دست

گفت استودعک الله ای کفش

جاودان باش در این آب بنفش

نشوی خسته ز مهجوری ما

خوش بود دوستی و دوری ما

چون ابوالقاسم ز آنجا برگشت

هفته ای بیش از آن بر نگذشت

که یکی مردک صیاد ز کید

دام افکند در آب از پی صید

دید سنگین شده دامش چندان

که فتد شانه اش از بار گران

گفت بسم الله و از آب کشید

من چگویم که در آن دام چه دید

کانچه در پرده زنبوری بود

کفش بوالقاسم طنبوری بود

مرد صیاد ز بدبختی خویش

زد بسر کرد فغان از دل ریش

خواست از خشم در آب افکندش

غوطه ور در دل دریا کندش

عقل گفتش چکنی دست بدار

رحم بر خسته دل سوخته آر

کفش بوالقاسم مسکین است این

الذی المسه سبع سنین

هفت سال است که پوشیده بناز

رقعه بر رقعه بر او دوخته باز

بیقین یاوه شده است اندر آب

گشته بوالقاسم ازین غصه کباب

بهتر آنست که این پای افزار

برسانم بابوالقاسم زار

پس روان شد بدر خانه وی

دید بسته در کاشانه وی

هر طرف نیک نظر کرد درست

روزنی دید ز یک گوشه نخست

کفش را کرد از آنجا پرتاب

سوی ایوان و روان شد بشتاب

کفش بر طاق گلاب آمد راست

خرد گشتند همه بی کم و کاست

شیشهائی که پر از ماء الورد

همه بشکست و بپایان آورد

چون ابوالقاسم بیچاره رسید

جانب خانه و این حال بدید

زد بسر گفت مرا زین نعلین

هست تا روز ابد شیون و شین

آه از دست تو ای پای افزار

که همی داریم اندر آزار

چکنم کز تو خلاصی یابم

به که گویم بکجا بشتابم

تا شب از دیده گشودی رگ خون

چون شب آمد زسرا شد بیرون

حیلتی تازه برانگیخت که تا

ریش خود سازد از آن کفش رها

چاره آن دید که چاهی بکند

کفش را در دل آن دفن کند

نوز ناخوانده خروس سحری

ذکر دادار بتازی و دری

خویش و بیگانه و همسایه بخواب

خورده از ساغر مهتاب شراب

کوچه ای را تهی از مردم یافت

سیخ برداشت زمین را بشکافت

تا که در خاک کند موزه خود

برد از دل غم هر روزه خود

گشت همسایه بناگه بیدار

سوی کوچه نگریست از دیوار

بانک و فریاد برآورد و نفیر

کای عسس دزد شریر است بگیر

زین هیاهو عسس و شحنه ز کو

گرد گشتند بدور سر او

مردم از کوچه و همسایه ز بام

هر یکی رانده بر او صد دشنام

تنش از ضربت سیلی خستند

کله اش کوفته دستش بستند

اهرم اندر بغل و سیخ بدست

شد گرفتار چو ماهی در شست

محتسب گفت بسالار عسس

ببر این دزد دنی در محبس

سنگ بر خایه اش آویخته کن

بند بر پا نه و نی بر ناخن

در شکنجه کش و لت زن شاید

که ز انکار به اقرار آید

آنچه دزدی شده ز اموال کسان

بایدش داد بدست عسسان

الغرض مرشد طنبور زنان

شد گرفتار بلا نوحه کنان

پشتش از بار بلا سنگین شد

محبس شحنه از او رنگین شد

ماند ششماه تمام اندر بند

خسته و کوفته پژمان و نژند

روز و شب برشکمش چوب زدند

زر و سیمش بفراست ستدند

پس ششماه چو آزادی یافت

تشنه و گرسنه در خانه شتافت

چشمش افتاد بدان کفش زمخت

که بدی سخت و خشن چون کیمخت

گفت تا کی ز تو اندر تعبم

بخدا آمده جانم بلبم

سخره ام بر عقلا و سفها

چکنم کز تو کنم ریش رها

ساعتی سیل سرشک از مژه ریخت

پس از آن حیله دیگر انگیخت

کفش بگرفت و روان گشت چو باد

تا گذارش بسرائی افتاد

این سرا مطبخ بی برگان بود

مسکن تاجر و بازرگان بود

رفت ابوالقاسم از آنجا بدرون

همچو مردی که گرفتار جنون

پس پی تخلیه در مبرز تاخت

کفش را در چه مبرز انداخت

یکشب آسوده ببستر خسبید

خبر کفش ز جائی نشنید

بامدادان که بر این طاق بنفش

مهر زد بر سر مه زرین کفش

با دلی خسته برون شد ز سرا

دید بر خواسته بر در غوغا

ده عوان از دو طرف بیکم و کاست

حمله کردند بر او از چپ و راست

زان میان رندک بازاری مست

کفش آلوده ی او داشت بدست

کوفت بر فرق ابوالقاسم سخت

گند کرد ریشش و گفت ای بدبخت

این مداس تو جهان تنگ آورد

چه خرابی که درین ملک نکرد

بوالعجب دسته گلی داده بر آب

کوره مبرز خان کرده خراب

راه تنبوشه مبرز شده سد

صد مقنی نتوان کردن رد

ریخ بالا زده از چه بفضا

گند پیچیده در ایوان و سرا

لایق سبلت و ریشت برخیز

بی سخن بر در والی شو تیز

مخلص او را چو مقید کردند

مستقیما سوی محبس بردند

با چنین حال بد و روز سیاه

ماند در محبس والی ششماه

آخرالامر باحوال نژند

داد تاوان و رها شد از بند

رفت در خانه و نعلین را شست

بر سر بام سرا هشت درست

سگی اندر طمع طعمه ببام

بود اندر تک و پو ناهنگام

کفش را طعمه گمان کرد ز جوع

خواست ناگه کند از بام رجوع

بدهان برزد و با پوزه گرفت

جست ازین بام بدان بام شگفت

درگه جستن او بیماری

بود خفته به پس دیواری

کفش اندر سر بیمار افتاد

خرد شد مغزش و از کار افتاد

اقربایش بر قاضی رفتند

کفش بردند و ظلامت گفتند

دیه قتل نبشتند بر او

تهمت مظلمه هشتند بر او

شرطه ای آمد و دژخیم و عسس

باز بردند ورا در محبس

خانه اش یکسره غارت کردند

تن بزنجیر اسارت کردند

شد تهی کیسه ز قطمیر و نفیر

گشت مسکین و پریشان و فقیر

پس چندی که شد از بند رها

رفت از محبس والی بسرا

چشمش افتاد بر آن جفت نعال

که از او گشته پریشان احوال

دیرگاهی بخدا زونالید

پس یکی چاره ز نو بگسالید

رفت در محکمه قاضی شهر

گفت افسانه کفش و غم دهر

آنچه بگذشته بر سروعلن

راند در محضر قاضی بسخن

نه قماری زده ام با رندان

که شوم در خور بند و زندان

نک دو سال است که این کهنه مداس

حاصل عمر مرا گشته چو داس

اصلح الله امورک از مهر

بگشا بر رخ مهجوران چهر

شکوه دارم بدرت زین نعلین

که نصیبم شده ز او خف حنین

من از این کفش کنون بیزارم

که کساد است از او بازارم

تاکنون عاقله اش من بودم

پس مسئولیتش فرسودم

هم از امروز کنم استعفا

تاکه مسئول نباشم فردا

خود نیم ضامن جرمش زین پس

تاکنون هر چه کشیدستم بس

بین ما نافه تفریق نویس

که دگر هیچ ندارم در کیس

خنده زد قاضی و از همت خویش

مرهمی هشت ورا بر دل ریش

گفت تا چاره دردش سازند

کفشها را به تنور اندازند

گرچه این رشته دراز آوردم

مثلی بر تو فراز آوردم

ملک ایران که چو بیت الحزن است

جفت بوالقاسم طنبورزن است

کفش او حضرت شاهنشه ماست

طرفه کفشی که نداند چپ و راست

هر کجا بگذرد این کفش ز پی

می دود بهر بلای تن وی

تا در آتش کشد این خاک خراب

میرود گه بهوا گاه در آب

گاه در مبرز و گاه اندر بام

می زند لطمه بر این ملک مدام

می رسد از صف کرمانشاهان

در قطار وزراء ناگاهان

فتنه شرق و بلای غرب است

با عدو سلم و بیاران حرب است

ما از این کفش بدل بیزاریم

لیک هر دم غمی از نو داریم

قاضئی کو که علی نصب العین

حکم تفریق دهد فیمابین