همچو نی وصل تو هر دم که مرا یاد آید

تا نفس هست دل از درد بفریاد آید

همه عشاق ز بیداد بتان داد کشند

من همه داد کشم تا ز تو بیدار آید

ناز صیاد دلا چونتو بسی کشته بدام

[...]

دلا گر زار گریم بر تو شاید

که هرجا تیری آید بر تو آید

دل فایز، مگر داری تو گوهر

که هر گلرخ تو را خواهد رباید

دلا گر زار گریم بر تو شاید

که هر جا تیری آید بر تو آید

دل فایز مگر داری تو گوهر

که هر گلرخ تو را خواهد رباید

هر چه تو بیرون از خود روی او آید

تا تو ننمائی او ماند و این شاید

بجز او چیزی یکجو ز تو ننماید

همه او باشد و او بالدو او باید

بدستت ور که عرفان الحق آید

بدل ابواب توحیدت گشاید

بهر عالم که سالک وارد آید

در آنجا اسم اعظم‌تر نماید

جسد را ور نهد برجای شاید

رود بی‌تن بهر جائیکه باید

باین معنی سخن نیکوتر آید

بمعنای دگر ابعد نماید

مثل اینجا اگر چه نیک ناید

ولی چون محض مفهوم است شاید

چرا یکره نپنداری که شاید

بود چیزی و در فهم تو ناید

بخاراتی که از دل زاید آید

نفس آن را ز دل بیرون نماید

صبا نفحات رحمانیست کاید

ز شرق روح و از وی خیز زاید

نماید منخفض آنرا که باید

دهد هم ارتفاع آنرا که شاید

مقام قلب باز ار درگشاید

بدل فتح قریبت رخ نماید

بود اغلب که بعد از بسط آید

از آن سوء ادب کز بسط زاید

معانی جمله اندر لفظ ناید

شد از وی ذکر آنقدری که شاید

وجودش بر عدم تا راجع آید

دم رحمن بر او پیوسته شاید

چو غیری باوجود او نشاید

از آنرو غیر او مستهلک آید

تو را جمع‌الاحد گر حاصل آید

زوال قید ضدین از تو شاید

تجاوز ورز حد خود نماید

خود او اصلا کرامت را نشاید