هزار کام ز لعل تو یک دقیقه برآید

مرا که هیچ کلیدی گره ز دل نگشاید

جزای حسن عمل پس مرا همان بر و بالا

که بی تو طوبی و فردوس جز غمم نفزاید

ثواب طاعت خویش از خدای جز تو نخواهم

[...]

ستم گری که جفا کیش اوست دل برباید

ندانم ار به وفا خو کنند چه فتنه نماید

بتی که با همه کین عالمیش عاشق و حیران

خدا نکرده چه خواهد شد ار به مهر گراید

چو عمر رفت و وعیدم به قتل داد دریغا

[...]

چشم و ابرویش به قهرم دل رباید

گوهر و لعلش به لطفم جان فزاید

ز آن دو تلخی ها به کارم برد و خود را

زین دو صد چندان به شیرینی ستاید

آن دو رنگ رامش از نفسم ستاند

[...]

بر تو از دست صبا شام و سحر غیرتم آید

کو چرا دست تطاول به سر زلف تو ساید

سوده بر سنبل گیسوی تمنای تو دستی

که به بستان دگر از جیب صبا بوی گل آید

داغ گلبرگ رخت ماند چنان بر دل خونین

[...]

نیست حاجت که دل از دست کسی او برباید

که خود اندر پی او دل نتواندکه نیاید

رو به هر سو کند آن فتنه ی دیوانه و عاقل

دل هر عاقل و دیوانه به دنبال وی آید

قیدکردن نکند رفع جنون از من شیدا

[...]

تا زنگ سیه ز آینه دل نزداید

عکس رخ دلدار در او خوش ننماید

در طرف چمن گر نکند جلوه رخ دوست

بر برگ گلی این همه بلبل نسراید

نور ازلی گر ندمد از رخ لیلی

[...]

ببین که معتمدالدوله میرود از فارس

به فارس صاحب دیوان به جای او آید

اگر نه شاه غضب کرده کشور جم را

برای چیست که اینگونه حکم فرماید

آن کشته اگر چاره ی این غم ننماید

مشکل کسی این عقده ی مشکل بگشاید

ما، بد زبدان غیر بدی هیچ نیاید

او هی کند احسان و به احسان بفزاید

بَدَم از بد، به غیر از بد نیاید

تو نیکم کن که نیک از نیک زاید

حسن از آنپایه گذشته است که در وصف من آید

مگر او پرده براندازد و خود رخ بنماید

رشگم از پرتو خورشید جهانتاب برآید

که همه روز همی روی بدیوار تو ساید

همه ما را بقفا عیب کنند اهل سلامت

[...]

همچو نی وصل تو هر دم که مرا یاد آید

تا نفس هست دل از درد بفریاد آید

همه عشاق ز بیداد بتان داد کشند

من همه داد کشم تا ز تو بیدار آید

ناز صیاد دلا چونتو بسی کشته بدام

[...]

دلا گر زار گریم بر تو شاید

که هرجا تیری آید بر تو آید

دل فایز، مگر داری تو گوهر

که هر گلرخ تو را خواهد رباید

دلا گر زار گریم بر تو شاید

که هر جا تیری آید بر تو آید

دل فایز مگر داری تو گوهر

که هر گلرخ تو را خواهد رباید

هر چه تو بیرون از خود روی او آید

تا تو ننمائی او ماند و این شاید

بجز او چیزی یکجو ز تو ننماید

همه او باشد و او بالدو او باید

به دستت ور که عرفان الحق آید

به دل ابواب توحیدت گشاید

بهر عالم که سالک وارد آید

در آنجا اسم اعظم‌تر نماید

جسد را ور نهد برجای شاید

رود بی‌تن بهر جائیکه باید

باین معنی سخن نیکوتر آید

بمعنای دگر ابعد نماید

مثل اینجا اگر چه نیک ناید

ولی چون محض مفهوم است شاید

چرا یکره نپنداری که شاید

بود چیزی و در فهم تو ناید