چو بر حدود یار حبیب بگذشتم

که کرده بود خرابش جهان ز بی‌باکی

مجاوران دیار خراب را دیدم

در آن خرابه خراب و شکسته و باکی

به خاک راهگذار حبیب می‌گفتم

[...]

کَتَبتُ قِصَّةَ شَوقی و مَدمَعی باکی

بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی

بسا که گفته‌ام از شوق با دو دیده خود

أیا مَنازِلَ سَلمیٰ فَأینَ سَلماکِ؟

عجیب واقعه‌ای و غریب حادثه‌ای

[...]

گر تو ز ارباب ذوق و ادراکی

وز تقید به یک طرف پاکی

می کنی دعوی غیرتناکی

لیکن از معنی غیرت پاکی

به جای آب یابم در مغاکی

ز تاب خور درخشان شوره خاکی

عاشق زده کوس جامه پاکی

معشوق و لباس شرمناکی

زهی شراب لبت مایه طربناکی!

نموده نرگس مستت هزار بی باکی

گذر بدامن پاکت نکرده باد صبا

کجا شکفت گلی در چمن بدین پاکی؟

بیک کرشمه، که کردی، هزار دل بردی

[...]

ز سر موی جنون بردش به پا کی

به بردش پاک چرک از جرم خاکی

برون از نسبت هر اشتراکی

سرشته هر گلی از آب و خاکی

بدان تاریک زندان مغاکی

ببالین فراموشان خاکی

دل پیش غمت جزیه برد غمناکی

سر باج دهد تا شودت فتراکی

آنروز که شعله ور شود غمزه تو

جان رشوه دهد تا که کند خاشاکی

برآسودند غواصان خاکی

برافزودند بر دل دردناکی

به ناگه خواست گرد هولناکی

به دلها آتشی در دیده خاکی

فغان برداشت خور با سینه چاکی

وبال ماه شد در برج خاکی

کتبت قصّة شوقی و مدمعی باکی

بیا که بی‌تو به جان آمدم ز غمناکی‏

زمانه را نتوان دید بی‌امام زمان

فکیف حالک یا دهر! ایّ مولاکی‏

ز خاک پای تو داد آبروی لاله و گل

[...]

کتبت قصّة شوقی و مدمعی باکی

بیا که بی‌تو به جان آمدم ز غمناکی‏

زمانه را نتوان دید بی‌امام زمان

فکیف حالک یا دهر! ایّ مولاکی‏

ز خاک پای تو داد آبروی لاله و گل

[...]

نمی ماند به مصر از پیرهن، جز تهمت چاکی

سفیدی می کند در راه شوقش، دیدهٔ پاکی

به دست کوته همّت بلند خویش می نازم

که از دنیا، به چشم اهل دنیا زد کف خاکی

در آتش می گرفتم خرمن حسرت نصیبان را

[...]

ما جسم دنی، تو جان پاکی

ما در سمک و تو بر سماکی

به حق چارده معصوم پاکی

وجود شه نه بیند دردناکی

قضا را پیش راه آمد مغاکی

چو آبار جهنم صعب ناکی