هست آزاده‌ای صفاهانی

نیکمردی به نام سلطانی

غیر ازین رنج ‌های پنهانی

که ندانم من و تو خود دانی

بهر مخدوم خود به پنهانی

می‌نمودی شکار گردانی

آنچه اکنون سیاستش خوانی

هست کاری عظیم اگر دانی

بود محمود زابلستانی

بنده زادی چنان که می‌دانی

بی‌نصیب آید از مسلمانی

خویش راگم کند ز نادانی

به خراسان فتد صفاهانی

به صفاهان رود خراسانی

پادشه چون نمود نادانی

رویند کشوری به ویرانی

عوض سیرت مسلمانی

خلق را داده خوی شیطانی

راهی ار سازد و خیابانی

کارگاهی و کاخ و ایوانی

در «‌اوین‌» داشتم گلستانی

باغ و آب و درخت و ایوانی

آنچه را روح و نفس و دل خوانی

هست جای شعور پنهانی

شوهری داشتی و سامانی

آبروبی و لقمهٔ نانی

ناگه آمد ز در، گرانجانی

خشک‌ مغزی‌، عظیم نادانی

پرد ز افق بر چرخ فواره خون هر روز

تا غوطه زند خورشید از خون خیابانی

سخت بسته با ما چرخ، عهد سست پیمانی

داده او به هر پستی، دستگاه سلطانی

دین ز دست مردم برد، فکرهای شیطانی

جمله طفل خود بردند، در سرای نصرانی

ای دریغ از این مذهب، داد از این مسلمانی

پیش از اینکه این عالم، رو نهد به ویرانی

خاکشان به سر بادا، هر زمان به نادانی

الا ای غافل از حال خود ای بیچاره انسانی

کز انسانیتت محروم دارد خوی حیوانی

گمان کردیکه حق زین جسم و جان و عقل و هوش و حس

غرض بودش همین عصیان و شهوتهای نفسانی

بعلم دین رحمانت چو خرپا در گل است اما

[...]

ستم ار بناتوانان ز ستمگری رسانی

بستم دچار گردی تو بوقت ناتوانی

عجب است اگر ز چشمت نفشاند آسمان خون

چو تو اشک چشم مظلوم بخاک ره فشانی

عجب است اگر نخیزند بکینت اهل عالم

[...]

حیف رضای جنانی آنکه وجودش

بود یکی گلبن از ریاض معانی

اهل هنر بود از علوم غریبه

داشت در این کار اشتهار جهانی

گرچه به تهران فکند رحل اقامت

[...]