غیر وحدت برنتابد همت عرفان ما

دامن خویش است چون صحرا گل دامان ما

شوق در بی‌دست‌وپایی نیست مأیوس طلب

چون قلم سعی قدم می‌بالد از مژگان ما

معنی اظهار صبح از وحشت انشا کرده‌اند

[...]

گر به‌این وحشت‌دهدگرد جنون‌سامان ما

تا سحرگشتن‌گریبان می‌درد عریان ما

فیض‌ها می‌جوشد از خاک بهار بیخودی

صبح‌فرش است ازشکست رنگ در بستان‌ما

در تماشایت به رنگ شمع هرجا می‌رویم

[...]

نبوَد به غیرِ نامِ تو وردِ زبانِ ما

یک حرف بیش نیست زبان در دهانِ ما

چون شمع دم ز شعلهٔ شوقِ تو می‌زنیم

خالی مباد زین تب‌ِ گرم استخوانِ ما

عرض فنای ما نبود جز شکستِ رنگ

[...]

از عشق گلبنی است چو بلبل فغان ما

کز سرکشی بخاک فکند آشیان ما

در وصف لعل دلبر شیرین بیان ما

شاخ نبات گشت زبان در دهان ما

رفتیم با سعادت عشق تو زیر خاک

[...]

از گلشن است دور اگر آشیان ما

گو باش اگر رسد بگلستان فغان ما

دور از چمن چه غم بود ار آشیان ما

زانجا رسد به گوش گلی گر فغان ما

بیحاصلی است حاصل سودای بار عشق

[...]

چون تیر پیچ و تاب ندارد کمان ما

پاک است از ریا و حسد خاندان ما

غیر از هدف شدن نزند فال دیگری

گر مهره های قرعه شود استخوان ما

در خاطرش سخن سر مویی اثر نکرد

[...]

بازگو از محفل و یاران ما

گلرخان سرو بالایان ما

پاک و پاکیزه است چون جانان ما

پاک خواهد جسم ما و جان ما

خویشتن را وانمودی آن ما

آن ماکی رفته بی احسان ما

کان فدایت هم سر و هم جان ما

هم زن و فرزند و خانمان ما

جذب آب است این عطش در جان ما

ما از آنِ او و او هم ز آن ما

روی گر به در از گلستان ما

برون رفت خواهد زتن جان ما

آمد الهامش که ای جانان ما

خونبهای تست شاها جان ما

گفت یاران: کای حیاتِ جانِ ما

دردهای عشقِ تو، درمانِ ما

نبود این چنین رای و پیمان ما

که مانیم بر جای و یاران ما

هر کرا باشد گذر بر کلبه احزان ما

نشکند جز قرص مه نانی دگر از خوان ما

تا به کی بر نغمه ناساز ما گوشی نهی

کی به جز صوت فراق آید دگر زافغان ما؟!

از پر عنقا طلب کن مدعای خویشتن

[...]

چون نی گرفته ملک جهان را فغان ما

نبود به غیر ناله متاع دکان ما

ما عاشقیم و شهره آفاق گشته‌ایم

عالم پر است از سخن و داستان ما

در جیب فکر خلوت هستی گزیده‌ایم

[...]

بگذشت آن کز دستبرد رقیب

نالان شود جان ما

گردد پریشان‌تر ز زلف حبیب

حال پریشان ما

گل را نباشد ناز بر عندلیب

[...]

قاعده س عدل به دوران ما

هست پدیدار ز سلطان ما

چو ازگنگ بگذشت یکران ما

شد آن مرز و بوم نوین زان ما