ترا دانم ندانم دیگران را

ترا خواهم نخواهم این و آن را

مزه اکنون همی یابم جهان را

خوشی اکنون همی دانم روان را

نه هر کس کاو خورد با گوشت نان را

به گردن بازبندد استخوان را

درود از من رفیق مهربان را

درود از من امیر نیکوان را

ترا خواهم نخواهم پاک جان را

ترا جویم نجویم این جهان را

به سر بازافگن این بار گران را

ز دل بیرون کن این راز نهان را

نگهبان بود ویس دلستان را

همیدون داد فرمان جهان را

به زه کرده همه ساله کمان را

به تاریکی همی اندازد آن را

به درد و گریه دارم این و آن را

ندارم رنجه مر دست و زبان را

بگو یارب بیامرز این جوان را

که گفته‌ست این نگارین داستان را

چنین تأثیر کی بود آسمان را

چنین نو دولتی کی بد جهان را

چو تو گویی بگیرید آن فلان را

بلرزد هفت اندام آسمان را

بکشت آز و نیاز مردمان را

زر جودش دیت شد هر دوان را

چو بگشاید نگار من دو بادام و دو مرجان را

بدین نازان کند دل را بدان رنجان کند جان را

من و جانان به جان و دل فرو بستیم بازاری

که جانان دل مرا داده است من جان داده جانان را

چو نار کفته دارم دل بنار تفته آگنده

[...]

ای شاه! تویی شاه، جهان گذران را

ایزد به تو داده‌ست زمین را و زمان را

بردار تو از روی زمین قیصر و خان را

یک شاه بسنده بود این مایه جهان را

گرگ یکایک توان گرفت، شبان را

صبر همی‌باید این فلان و فلان را

هر که همی‌خواهد از نخست جهان را

دل بنهد کارهای صعب و گران را

آسان گذران کار جهان گذران را

زیرا که جهان خواند خردمند جهان را

پیراسته می دار به هر نیکی تن را

آراسته می خواه به هر پاکی جان را

میدان طمع جمله فرازست و نشیب است

[...]

غزو گوارنده باد شاه جهان را

ناصر دین راعی زمین و زمان را

آنکه چو او تا قران و حکم قران است

هیچ مدبر نبوده هیچ قران را

دولت او رایتی فراخت که خورشید

[...]

نوروز جوان کرد به دل پیر و جوان را

ایام جوانی است زمین را و زمان را

هر سال در این فصل برآرد فلک از خاک

چون طبع جوانان جهان دوست جهانرا

گر شاخ نوان بود ز بی برگی و بی برگ

[...]

چو عاشق شد دل و جانم رخ و زلفین جانان را

دل و جان را خطرنبود دل این را باد و جان آن‌را

من‌ از جانان دل و دین را به حیلت چون نگه دارم

که ایزد بر دل و جانم مسلط‌ کرد جانان را

نگارینی که چون بینی لب و دندان شیرینش

[...]