ز بس زیور چو گنج شایگان بود

ز بس اختر چو چرخ آسمان بود

رهی از گلخن اندر بوستان بود

چنان راهی که از هر کس نهان بود

همی تا دایه باز آمد چنان بود

که گفتی بی شکیب و بی روان بود

دز اشکفت بر کوه کلان بود

نه کوهی بود برجی زاسمان بود

ز بس پهنا یکی نیم جهان بود

ز بس بالا ستونی زاسمان بود

چو بر دز رفت بام دز چنان بود

که ماه و زهره را با هم قران بود

کبودی اندر آن سرخی چنان بود

که گفتی لاله‌زار و زعفران بود

به بزم شادخواری در، چنان بود

که گفتی مثل شخصی بی روان بود

سخن در نامه از زاری چنان بود

که خون از حرفهای او چکان بود

صد و ده سال رامین در جهان بود

از آن هشتاد و سه شاه زمان بود

جهان در دست ویس دلستان بود

و ڵیکن خاصش آذربایگان بود

هم آتشگاه و هم دخمه چنان بود

که رضوان را حد بر هر دوان بود

تا بجان در عقل باشد تا بتن در جان بود

جان و تن را از لب و جام و لب جانان بود

جان و تن را خود غذا می باشد و جانان بدانک

می غذای تن بود جانان غذای جان بود

گرچه تن باشد غمی با جام می باشد قوی

[...]

شب تیره بد ماه پیدا نبود

به دل هیچشان فکر و غوغا نبود

کسی چون به خوبیش همتا نبود

به مردیش مانند پیدا نبود

مرا نیز چندان دلیران بود

که شیران از ایشان گریزان بود

هر آن کو ز تخم نریمان بود

زمین و زمان زو غریوان بود

چو بخشایش و داد یزدان بود

بهار و دی و تیر یکسان بود

دلاور چو با فر یزدان بود

گذشتن بدین راه آسان بود

اندر زمانه شاه جهان تا جهان بود

سلطان ابوالملوک ملک ارسلان بود

اندر زمانه شاه جهان تا جهان بود

سلطان ابوالملوک ملک ارسلان بود

اندر زمانه شاه جهان تا جهان بود

[...]