زهی بمشرق و مغرب رسیده انعامت

شکوه خطبه وسکه زحشمت نامت

ای صید شده مرغ دلم در دامت

من عاشق آن دو لعل میگون فامت

ای ننگ شده نام رهی بر نامت

تا جان نبری کجا بود آرامت

بصر در خواب و دل در استقامت

زبانش امتی گو تا قیامت

به صد تسلیم گفت «ای من غلامت

زبانم وقف بر تسبیحِ نامت

چو بیند نیک‌عهد و نیک‌نامت

ز من خواهد به آیینی تمامت

لبش بوسید و گفت ای من غلامت

بده دانه که مرغ آمد به دامت

چو برگردد مزاج از استقامت

به دشواری به دست آید سلامت

گرم شیرینی‌ای ندهی ز جامت

دهان شیرین همی‌دارم به نامت

ز چین تا روم در توقیع نامت

قدرخان بنده و قیصر غلامت

اگر محروم شد گوش از سلامت

زبان را تازه می‌دارم به نامت

به مِلک طلق دادم بی‌غرامت

به طلقی مِلک او شد تا قیامت

درخواستی آنچه بود کامت

درخواسته خاص شد به نامت

دل سیر نگشتی از ملامت‌؟

زنده نشدی بدین قیامت‌؟

عاجز شده‌ام ز خوی خامت

تا خود چه توان نهاد نامت

دانم پدری تو من غلامت

واگاه نیم که چیست نامت

ای زهره و مشتری غلامت

سر نامهٔ نام جمله نامت

گفت ای چو دلم سلیم نامت

توقیع سلامتم سلامت

افتاد مزاج از استقامت

رفت ابن سلام را سلامت

خفتند به ناز تا قیامت

برخاست ز راهشان ملامت

در چنین شغل نیک فرجامت

عاقبت خیر باد چون نامت