یکی چون صد ره آید در شماره

بجز صد خواندنش باری چه چاره

هر صغیری را حلق و لب پاره

تیر پستان، شیر خون، خاک گهواره

بسان چرخ عید جم دوباره

زمین بوسید در دارالصداره

بساط صدر را انباشت ازگل

صباح جشن فروردین دوباره

چمن خلد است و گلهایش حواری

[...]

عید آمد چو سلیمان وز صرصر باره

زاسم اعظم بسر دیو زلل زو خاره

فرودین بست چو آصف بسر از گل شاره

شاد مرغان پری عشوه اش از نظاره

پری‌رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیز کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

به زیر زلف برق گوشواره

زدی بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

به زیر زلف برق گوشواره

زده بر خرمن عمرم شراره

بیا فایز که از نو آتش طور

تجلی کرده بر موسی دوباره

پری رویان به ما کردند نظاره

یکی چون ماه و باقی چون ستاره

کمان ابرو و مژگان تیر کردند

زدند بر جان فایز چون هزاره

نمایم اندکی زان تا شماره

بباید عمر و ایامی دوباره

ناگهان آمدند ابر گوش آن راهب دوباره

می‌رسد زهرای اطهر چشم بر بند از نظاره

چشم حق بین را به هم بنهاد راهب زان اشاره

لیک می‌آمد به گوش وی از آن دارالزیاره

اصغر به گلوی پاره پاره

افتاد به فکر گاهواره

بردار سر خویش از بهر نظاره

دوران به سکینه بسته ره چاره

ز جای ناوک پیکان و خنجر پاره

زند معاینه خون موج همچو فواره

ز تاج و تخت جویم چون کناره

شوم بر مرک چوبین سواره

کن نوک سنان را تیز ای عقرب جراره

زهر از بن دندان ریز ای افعی خونخواره

از باد صبا بگریز ای پشه بیچاره

وز گربه همی پرهیز ای موش ستمکاره

شکست نسرین بدست یاره

شقایق افروخت به دل شراره

دل دیده ئی که دارم همه لذت نظاره

چه گنه اگر تراشم صنمی ز سنگ خاره

تو به جلوه در نقابی که نگاه بر نتابی

مه من اگر ننالم تو بگو دگر چه چاره

چه شود اگر خرامی به سرای کاروانی

[...]

برهمن را نگویم هیچ کاره

کند سنگ گران را پاره پاره

نیاید جز به زور دست و بازو

خدائی را تراشیدن ز خاره

از آن با کّله در کار اداره

فرنگی ها نمایند استعاره

شاه، بیچاره و شیرازۀ لشگر پاره

بانوان آواره