ای اهل حرم علی اصغر

سیر آب شده ز آب آمد

او را ز حرم به آه و افغان

بردم لب تشنه سوی میدان

چون آب روان نشد نصیبش

بگرفت عطش ز دل شکیبش

از کوفی شوم بی‌حمایت

رنجیده ز بس که بی‌نهایت

از چند که تنشگی کشیده

امید ز زندگی بریده

از چند که به افغان و زاری

کرد از پی آب بی‌قراری

بگرفت خدنگ از سر هوش

او را غم آب شد فراموش

اصغر به گلوی پاره پاره

افتاد به فکر گاهواره

دردا که سپهر سفله پرور

شد یار یزید شوم ابتر