چو رفت برباد زدست بیداد

شعار نرگس عذار سنبل

شدند مرغان به سوگواری

ز دیده سیل سرشک جاری

شکست نسرین بدست یاره

شقایق افروخت به دل شراره

در این مصیبت که دید سردار

ز چرخ بی مهر ز دهر غدار

اگر بر افتد ز داغ فرزند

یکی شراره به کوه الوند

گرش فشانی بصخر صما

وگر چشانی به کوه خارا

چو ما نداریم خبر ز حکمت

صبور باشیم به هر مصیبت

متاز مرکب در این مراحل

مجو اقامت در این منازل

مگیر بر خویش زمانه را سخت

مباش غره به دولت و بخت

بجا نماند در این بر و بوم

نه اختر سعد نه طالع شوم

حسین تاریخ نهفت در قبر

پدر ز داغش گریست چون ابر

ز داغ پر دود فضای بستان

بهار شادی شده زمستان

ز سوگ آن مه دودیده دریاست

بدل شراره بسینه سوداست

سنین عمرش چهارده بود

به چرخ دانش دو هفته مه بود

امیری آن سوگ دمی که بشنفت

دلش همی شد بسوز و غم جفت