نیست آن را ز صانعی چاره

که بود فیض بخش همواره

بود اولی ز دهر خونخواره

چون مرقع تنش به صد پاره

ما درین دامگاه خونخواره

کم ازان مرغکیم صد باره

بهر این کارگه خونخواره

نیست از کارگزاری چاره

درمی سیم به چندین پاره

بلکه ماهی شده چند استاره

وان شتر کرد رسن را پاره

روی در بادیه گشت آواره

گاهی از بهر دلر غمخواره

سازی از نظم رباعی چاره

درین بستانسرای پر نظاره

نمانده باز جز چشم ستاره

ندید از راست گفتن هیچ چاره

گرفت از گریه مه را در ستاره

کند پوشیده رخ مه را نظاره

که ترسد بیندش چشم ستاره

تو گویی ابر چرخ بی کناره

به سان ژاله باریده ستاره

ز حیرت کف زنان اهل نظاره

فغان برداشتند از هر کناره

به دست وی چو گوهر دار یاره

سفالین سبحه آمد در شماره

زلیخا وصل را می جست چاره

ولی می کرد ازان یوسف کناره

نمود از طرف عارض گوشواره

قران افکند مه را با ستاره

چو آن شهباز کرد از وی کناره

نماندش غیر تار چند پاره

کند سوگند بسیار آشکاره

دروغ اندیشی سوگند خواره

برو در حال یوسف کن نظاره

که پیراهن چه سانش گشته پاره

خوش آن کز تیغ مهرش آشکاره

تنم چون ذره کرده پاره پاره

سران مصر بیرون از شماره

نثار آور دوان از هر کناره