چاه زنخش که سر گشاده

صد دل به غلط در او فتاده

خورشید ز قطره‌های باده

خون از رگ ارغوان گشاده

در سرزنش عرب فتاده

خود را عجمی لقب نهاده

در دام گوزنی اوفتاده

گردن ز رسن به تیغ داده

آمد پدرش زبان گشاده

بر فرق عمامه کج نهاده

کان پیرِ پسر به باد داده

یعقوب ز یوسف اوفتاده

تو بزم نشاط من نهاده

من بر سر سنگی اوفتاده

درنده پلنگِ وحش‌زاده

از خوی پلنگی اوفتاده

نسرین پرنده پر گشاده

طایر شده واقع ایستاده

آهو به دل تو مهر داده

بر خط تو شیر سر نهاده

کای پاک دل حلال‌زاده

بردار که هستم اوفتاده

ای دل به وفای من نهاده

در معرض گفتگو فتاده

من دیده به روی تو گشاده

سر بر سر کوی تو نهاده

دز بانوی من ز دز گشاده

دزبان وی از دز اوفتاده

صاحب هنری حلال‌زاده

هم خاسته و هم اوفتاده

آنگه شود این گره گشاده

کز چار فرس شوی پیاده

گردد گره من اوفتاده

از خواندن بیت او گشاده

دیدش به زمین بر اوفتاده

آرام رمیده هوش داده

هم مَلِک فرّ و هم ملک‌زاده

داد‌ِ مردی و مردمی داده

ساعتی نیک ماندم افتاده

دل به اندیشه‌های بد داده