چو او شد کمین سر برافراختی

به من زین نشان داوری ساختی

تو چون اژدها سر برافراختی

پی کین گشن لشکری ساختی

سرم را ز گردان برافراختی

ولیکن به بندم درانداختی

برادر پسر را سرافراختی

مرا در جهان جفت غم ساختی

ز آزرم سامم جدا ساختی

سرم را به گرون برافراختی

همی سوختی و همی ساختی

به میدان انده همی تاختی

اگر بر سه تیرش نینداختی

چنان دان که خود کار خود ساختی

هوا فرش ز نگاری افراختی

سمن برگ و بلبل نوا ساختی

قباد از جهان را بپرداختی

تو تاج شهی را بر افراختی

دل ار قیمت هجر بشناختی

به وصل از فراقش نپرداختی

چو تو دشمن از دوست نشناختی

مرا سوختی و به او ساختی

پرداختم از دو عالم به تو

تو یک لحظه با من نپرداختی

چه شکر از لب چون شکرگویمت

[...]

هرکه او نقش خوشی می ساختی

می شکستی باز و می انداختی

همچو مه طالع شدی در دیده منزل ساختی

خانه دل را ز مهر دیگران پرداختی

برگذشتی فارغ از من نی سلام و نی علیک

می ندانم کردیم نادیده یا نشناختی

در بر سیمین دل چون سنگ بیرون آمدی

[...]

شب که از هر کار دل پرداختی

با حریفان نرد عشرت باختی

صولجان بر کف به میدان تاختی

گوی زرکش در میان انداختی

هر دم از نو داستانی ساختی

ناشنیده قصه ای پرداختی

چون دل ازین شغل بپرداختی

کار حج و عمره به هم ساختی

خویشتن از علم علم ساختی

چون عمل آمد علم انداختی

دست قلم ساش جدا ساختی

چون قلم از بند و برانداختی

به هر حلقه غم که پرداختی

از اشک چو لعلش نگین ساختی