بخورده بعضی گوشت و پوست رویش

که داخل بود در آن پوست مویش

مرد و زن آفاق سپردم پس و پیش

دیدم چپ و راست پادشه تا درویش

...خران و آستین بوس سگان

سردار و سجود گوشه دامن خویش

ولی چون من شدم فارغ ز تشویش

مظنه چارساعت رفتم از خویش

زین موی که بر میان تست ای بدکیش

باشدت کمرت خجل ز بی برگی خویش

آمیزش موی با میانی که تراست

همسایگی توانگرست و درویش

چشم عقلم خیره شد از عکس روی تابناکش

روزگارم تیره شد از تار موی مشکبویش

شب که از خوی بد او رخت می‌بندم ز کویش

بامدادان عذر می‌خواهد ز من روی نکویش

عارف سالک کجا فارغ شود از ذکر و فکرش

[...]

شبان تیره به سر وقت چشم جادویش

چنان برو که نیفتی ز طاق ابرویش

یکی فتاده به زنجیر زلف مشکینش

یکی دویده به دنبال چشم آهویش

یکی سپرده تن سخت را به هجرانش

[...]

مرا از روی هر دلبر تجلی می‌کند رویش

نه از یک سوی می‌بینم که می‌بینم زهرسویش

مرا از روی هر دلبر تجلی می‌کند رویش

نه از یک سوی می‌بینم که می‌بینم زهرسویش

به کلیت رهایی یابی از خویش

غنی گردی به حق ای مرد درویش

گر سنگ بود به گفتگویش

در خاک بود به جستجویش

بساز ای دوست ما را بنده ی خویش

که تا فارغ شوم از بیم و تشویش

رهم نمیدهد اغیار بر سر کویش

که کام دل بنگاهی ستانم از رویش

هزار جان و دلم دادی ایدریغ خدای

که بستمی دل و جانی بهر سر مویش

نسیم جنت وزان ز کویش

شراب تسنیم روان ز جویش

مهین شهزاده کز حسن رویش

بجان خورشید و مه خفاش کویش

شهنشه اشک ریزان تاخت سویش

باشک از روی و مو شد گرد شویش

بس غیور است او بر طلعت نیکویش

هیچ نگذارد غیری نگرد سویش

تاکسی باقی است از هستی یک مویش

نتواند دید یک موئی ز ابرویش

کافری خیو افکند در نبرد بر رویش

خود ز فعل آن بدخو منقلب نشد خویش

ترک قتل او فرمود برگشود بازویش

کی بود کسی واقف از خصال نیکویش

بمقداری که حق غیر از خویش

نماید اخذ بی‌تعطیل و تشویش

چه می‌گویند خلق از وصف رویش

که نوشد می بتعظیم از کدویش

باینمعنی که دیدی عکس رویش

نما سر را قدم در جستجویش