کمال عبد مقسط نیز بشناس

بود او در عدالت اقوم ناس

بمقداری که حق غیر از خویش

نماید اخذ بی‌تعطیل و تشویش

چو او خود مظهر عدل اله است

خلایق را بحق داری پناهست

کند در حق هر کس کنجکاوی

بدارد خلق را با خود مساوی

هر آنجوری ز عدلش در زوال است

چه پاید کان خلاف اعتدالت

نشسته روز و شب بر کرسی نور

بخفض و رفع از حق است مأمور

نماید منخفض آنرا که باید

دهد هم ارتفاع آنرا که شاید