حلاوت داد ذکرش کام جان را

شکر رشوت دهم شیرین زبان را

کشیده سرمه، چشم آهوان را

خبر نی میل را نی سرمه دان را

سپرده پس کلیدی آن زبان را

که تا بخشد زکات بحر و کان را

پس آنگه تنگ بر بسته میان را

شرف داده نخستین آسمان را

نه مدحی گفته ام صاحبقران را

به دریا شسته ام تیغ زبان را

مسیحی ساختم تیغ زبان را

حیات جاودان و مردگان را

که حاشا گر بجنباند زبان را

زن د برهم زمین و آسمان را

خدا را! رنجه کن یک دم زبان را

بدل روشن ترک ساز این بیان را

هوای گنگ در دل انسمان را

چو عشق آب بوده تشنه جان را

تسلّی داد، گفت آن زاهدان را

به من گویید این راز نهان را

طلب کرده است رایان جهان را

نهاده در میان زرین کمان را

کنون ذوقست رام نوجوان را

که در مجمع کشد پیشت کمان را

نه تنها رام بشکست آن کمان را

کمرهای همه نظاره گان را

به در پر کرد فرق دلستان ر ا

به شب بنموده راه کهکشان را

به رفتن شعله زد آبِ روان را

وطن آتشکده شد ماهیان را

زیارت کرد زآن پس مادران را

به خوشنودی فدا می ساخت جان را

که می کردند دیوان قصد جان را

به شکل وحش و طیر این زاهدان را

مشابه دید روی دلستان را

صنم پنداشت ماه آسمان را

بهار اندود کرده بوستان را

زده برهم ره و رسم خزان را

اجازت خواه بگشاده زب ان را

بفرما تا شکافم آسمان را